Hayatın ayırdıkları

Ölüm bizi ayırana dek diye başlayan sözler sadece evlenecek çiftler arasında verilmez. Ağızdan dökülmese de bilirsiniz ki; o güne kadar canınız acıdığında ya da havalara uçtuğunuzda kimin yanında olmak istediyseniz ve olduysanız gene onların yanında olacaksınız ya da olmak isteyeceksinizdir. Hayat yolunu birlikte adımladığınız, beraber ağlayıp beraber güldüğünüz, yanında şımarıp kudurabildiğiniz, zırlayıp bağırabildiğiniz, kendinizi gizlemediğiniz canlarınız, dostlarınızdır onlar. Onlarla daha dik durursunuz, yıkılmazsınız kolay kolay. Sayıları azdır ama aslarınızdır. Bu böyle, ölüm ayırana dek devam edecek zannedersiniz.

Yıllar akıp gider, ekleyerek ve eksilterek. Eksilenlerin içinde onlar da vardır; canlarınızdan dostlarınızdan ayrılmışsınızdır. Ve işin garibi sizi ayıran, ölüm (neyse ve iyi ki) değil, hayatın ta kendisidir. Beraber çıktığınız yolun kahramanı hayat, kendi yoluna devam etmiş kimimizi teğet, kimimizin üstünden geçmiştir.

Dostunuzun birine ağır gelmiştir yaşadıkları, kaldıramamış ve çareyi kaçmakta bulmuştur yaşadıklarından, bir daha yaşayamayacağı güzel günleri hatırlatan anılardan ve dostlardan. "Gölge etme yalnızlığıma" der sanki bakışları ….

Diğeri, yuva kurmuştur. Yuvanın dişisi, sevgili eşi sevmemiştir sizi. Görmek, göstermek istemez, ne sizi ne de rehberde isminizi. Acıtır yüreğinizi, dostunuzun aczi. Başka söze hacet var mı? Aile bu, huzuru korunmalı.

Özlüyorum sizi “eski” diyemediğim dostlarım; sesiniz, gülüşünüz, gözümde tütüyor. Şairin dizelerinin aksine diyorum ki size; ister uzak olun, öte durun ama sağ olun, iyi olun..