Hayatın öğrettikleri!

Ana kucağından sokağa ilk adım atmak özgürlüğüme izin çıktığında nihayet!
İlk önce ellerimi kısa pantolonumun ceplerine sokarak artiz gibi dolaşmayı..
Sonra da, mahallede ki cadaloz kızların saçlarını çekmeyi öğrendim! Nabeer, yakışıklı dediklerinde ise saçlarımı şöyle bir düzeltmeyi pek tabii ki! Hatta, yanaklarından makas almayı, pas vermediklerinde ise, ah ulan diye bağrıma vurmayı öğrendim.

Aklım ermeye başladığında biraz biraz, büyüklerimin kocaman nasırlı ellerini şaap diye öpmeyi...
Ve o miniminnacık elimle alnıma götürmeyi öğrendim ...
Günah olmasın diye, yerde rastladığım ekmek kırıntılarını mutlaka toplamayı, hatta üç kere öpüp alnıma değdirmeyi!
Ve alalacele Cami avlusuna götürüp, kursağı boş yabani güvercinlere ikram etmeyi öğrendim.
Oraya gitmişken de, sakallı ve nur yüzlü amcaların öğütleriyle karşılaştım, onlara kulak verdim.
Kimselere el açmaya muhtaç olmamak için, ellerimi iki yana açarak dua etmeyi öğrendim.
El açanlara da mutlaka ellerimi uzatmayı, üşüyen elleri avuçlarıma alıp ısıtmayı diledim hep.

Hayat mücadelem başladığında benim de mutsuz olduğum anlar olmadı değil!
Ve maalesef ki öylesi anlarımdan birinde, o kahrolası sigarayı parmaklarımın arasında tutmayı öğrendim.
Ama hiç onsekizi geçemedi yaşım, çünkü katlanırken sancılara, el salladım hep acılara.
Ve yine öylesi bir anımda şimdilerde hala elimden bırakmadığım kalemimle dertleşmeyi öğrendim...