Hayatın öğrettikleri

İsteseniz de istemeseniz de hayat, zaman içinde bir çok şeyler öğretiyor bizlere. Bazılarını öğrendikçe mutlu oluyor, bazıları ise bizi hayal kırıklığına uğratıyor.

Bunca zaman yaşananlardan öğrendim ki...

Kimseyi sizi sevmeye zorlayamazsınız.

Kendinizi sevilecek insan yapabilirsiniz ve gerisini karşı tarafa bırakırsınız.

Güveni geliştirmek yıllar alıyor, yıkmaksa sadece bir dakika.

Aşk kelimesi ne kadar çok kullanılırsa, anlam yükü o kadar azalır.

Karşındakini kırmamak ve inançlarını savunmak arasındaki çizginin nereden geçtiğini bulmak çok zor.

Gerçek arkadaşların arasına mesafe girmez.

Gerçek Aşkların da !

Bazen başkalarını affetmek, insanın kendisini affedebilmesinden daha kolay.

Yüreğiniz ne kadar kan ağlarsa ağlasın, Dünya sizin için dönmesini durdurmuyor

Hayatında nelere sahip olduğun değil kiminle olduğun önemli.

Kendini en iyilerle kıyaslamak değil, kendi en iyinle kıyaslamak sonuç getirir.

İnsanların başına ne geldiği değil o durumda ne yaptıkları önemli.

Ne kadar küçük dilimlersen dilimle, her işin iki yüzü var.

Olmak istediğim insan olabilmem çok vakit alıyor.

Bütün sevdiklerinle iyi ayrılman gerek, zira hangisi son görüşme olacak bilemiyorsun.

Bazı insanlar sizi çok seviyor ama bunu nasıl göstereceğini bilemiyor.

Düştüğün anda seni tekmeleyeceğini düşündüklerinden bazıları kaldırmak için elini uzatabilir.

İki insan aynı şeye bakıp, tamamen farklı şeyler görebilir.

Çok güvendiklerin de yanlış yapabiliyor.

Hiçbir şey sonsuz değil ve bir gün hiç ummadığın anda sona erebilir.

Anlatmak ve yazmak ruhu rahatlatır.

Duvarda asılı diplomalar insanı, insan yapmaya yetmez.

Sevgiyi çabuk kaybediyorsun ama pişmanlığı uzun yıllar sürüyor...

İşte hayat, böyle bir şey (miş)...

Sevgimle...