Hayatın sizi utandırmasına fırsat vermeyin

Olay, paradigma kavramını anlatan bir seminerden alıntıdır. 

Tren, önce yavaşladı, daha sonra da sessizce istasyonda durdu. Kapılar açılırken adam, gözlerini, elinde okumakta olduğu gazeteden yavaşca kaldırarak vagondan inenlere baktı. Sonra yine aynı eda ile tekrar gazetesine dönmeden gözlerini şöyle bir etrafta gezdirdi.içeride kendi ile birlikte 1 kişi daha vardı.Penceye arkası dönük oturan, hayatın ona sunduğu fırsatları sanki hiç kaçırmak istemiyormuşçasına ilgi ile etrafını inceleyen  yaşlı bir hanım. Adam yine gazetesine dönmek üzereyken vagonda bir gürültü koptu.Yaşları 4-7 arasında değişen 3 çocuk büyük bir gürültüyle içeri girerlerken babaları olduğunu düşündüğü adamda peşlerinden içeriye daldı. Veee tren hareket etti. Gazete okumanın hatta rahat oturmanın bile olanaksız olacağını o zamanlar bilemeyen adam tekrar gazetesine dönerken göz ucuyla yaşlı hanıma baktı. Kadının   çocuklara  bakan gözlerinde derin bir sabır, sevgi ve hoşgörü vardı. 

Bir süre sonra çocuklar vagonda koşuşturmaya, bağırarak oynamaya başladılar.Onun her önünden geçişte ayaklarına takılıyor, gazetesini sallıyorlardı. Çocuklara sert gözlerle bakan adam, babalarının hiçbir şey yapmadan sevgi dolu gözlerle onlara baktığını gördükçe daha bir sinirleniyordu.

Nihayet dayanamadı ve çocukların babasına ”çocuklarla biraz ilgilenseniz diyorum.verdikleri rahatsızlık için hiç uyarmıyorsunuz, yeter ama” dedi. Gözleri bunları söylerken vagonun camındaki kendi kızgın bakışlarını  çocuklara sevgiyle bakan yaşlı hanımı,utançtan yüzü kızarmış   babayı görüyordu.

Baba “afedersiniz ,çok haklısınız.Ama şimdi hastaneden geliyoruz.34 yaşında ki eşimi,onlarda annelerini kaybettiler de.uzun zamandır tedavi görüyordu.Kurtaramadık.Onun için onlara hiçbirşey diyemiyorum” dedikten sonra çocuklarını  tatlı bir sesle yanına çağırdı.”Artık biraz otursanız diyorum” sözleri ağzından dökülürken bu sefer yüzü kızaran kişi kendi olmuştu.

“özür dilerim.bilmiyordum.”

Yaşlı kadın daha da alevlenmiş gözlerle kendisini süzerken”  hayatta hiçbirşey göründüğü gibi değil.” Düşünerek kendini ayıpladı.

Siz siz olun, sonunu görmeden, anlamadan karar vermeyin.Hayatın sizi utandırmasına tanık olmayın.

Sevgiyle kalın.