Hayatın ta içinden!

Geldim ben aşağıdayım dedi. Camdan baktım.

“Gördüm galiba” dedim. Oysa ne kadar uzun zaman olmuştu görmeyelim, karşısına geçip konuşmayalım.  Tanıyabileceğimden bile emin değildim.

“Bak selektör yapıyorum gördün mü?” dedi

“Yok göremedim, sen değilmişsin” dedim.

Uzun zaman geçmişti ya üstünden. Yıllar diyebilirim hatta.  Uzun zaman sonraki buluşmalarım sancılı, hep bir gergin olur, ne konuşacağım diye düşünür dururum. Hiç öyle olmadı. Sonuçta yabancı değil ki karşımdaki,  hiç öyle düşünmedim işte. Hatta neden diye sorduğumda kendime,

“Niye olsun ki?” diye cevap verdi kendim. Güldüm geçtim. Büyümüşüm galiba dedim kendim kendime.

O mu ne dedi. “Ben bunlar için heyecan duyacak yaşı çoktan geçtim” dedi.

Zaman geçti, saatler birbirini kovalarken, hayatın gözünden kendimi, kendi gözümden hayatı yorumladım.

“Güneşli bir akşamüzeri gibisin” dedi bana.

“Nasıl  yani?” dedim. Aç şunu biraz.

“Son ya da ilk baharda…. Kıyıda… Akşamın serinliğiyle ama üşümeden… Rahat, hafif siyah beyaz… Olgun ama yeni…” dedi.

“Bana felsefe yapma ” dedim.

“Henüz bu söylediklerinin beynimde bulduğu karşılığının doğru olup olmadığını anlayacak kadar oturmadım karşında, o kadar iyi tanımıyorum seni.”

Güldü. “Daha ancak merhaba dedik birbirimize” dedi.

Saat gece yarısını gösteriyordu oysa, saatler geçmişti buluşmamızın üzerinden. Bir iki tek atmış, balıklarımızı yemiş, Ahmed Arif’ten, Nevzat Çelik’ten şiirler okumuştuk. Murathan Mungan’ı dillendirmiş, tanıdığım, tanımadığım bir sürü insanı çekiştirmiştik.

Ama o; "Daha yeni başladık" dedi.

Henüz bir merhabadayız..