Hayatın tam ortasında

Hayat bir sahne. bizde oyuncularız sözü, benim yaşam tarzımda çok etkili olmuştur. Hayatın bir sahne olduğuna inanlardanım. Ara sıra, değişen dekorlarının dışında sahne aynı sahne. Aynı oyunun, değişmez oyuncularıyız. Rolümüze göre değişen kıyafetlerimiz ve içimize sindirmeye çalışırken rolümüzü, üzerimizde eğreti kalmakta. Hangi sahnede oynayacağımız, hangi sırada çıkacağımızın hesabını yaparken, bir ses rolün değiştiğini söylüyor. Yine şaşkın kalıyoruz ortada. Başlıyoruz beklemeye. Hiç kimseye kendi rolünü seçme şansı verilmemiştir. Bu nedenle, bunun bilincinde, sesiz kabullenmeyi yaşıyoruz. Her insan, bu sahnede bir kerede olsa başrol oynamak ister. Başrol oynama fırsatı her insan, ada nasip olmaz.

Sahnenin dışında, birde seyirci bölümünü de unutmamak gerekir tabi. Oyuncu uğraşıp iyi bir performans sarf etse de, beğenmeyen, mutlu olmayan, bir seyirci varsa eğer ne oyuncu zevk alır bu işten nede seyirci. Bu kısır döngü sürer gider.

Hayatın içinde yaşayan bizlerde, mutlu ya da mutsuz değimliyiz? Eğer kişiliğimize uyan bir oyun bulabilmişsek mutlu, zoraki verilen rollerle mutsuzluğu yaşarız. Rolünü beğenmeyip değiştirmeye çalışanları, desteklemek yerine onu engellemek adına elimizden geleni yaparız. Birçoğumuz kendi mutsuzluklarını, başkalarının mutsuzluğuyla uğraşırken unutur. Bir hayatın içinde olan insanlar vardır, birde, seyirci bölümünde olan insanlar. Hayatın içindeki insanlar kendi emekleriyle bir yere gelmek için uğraşırken, rahatlarını hiç bozmadan sadece oyunu seyretmekle yorulan insanlar, emeğin kıymetini bilmeden yaşarlar. Onlar sadece önlerine gelen oyunu ya beğenirler ya da eleştirirler.

Hayata rollerimiz belirlenmiş doğarız. Sahne değişir kostümler değişir ara sırada roller değişir. Değişmeyen tek şey kendimizdir. Kendimizi ifade edecek, rolümüzü bulana kadar sarf ettiğimiz emek, sonunda umutsuzluğa dönüşmediği sürece, hayattaki rollerimiz devam eder. Sahnedeki oyununuz, sona erene kadar, umutlarınızın taze, hayallerinizin, büyük olması dileği ile.