Hayatın temel kodu

Yavru kedilerin annelerinden süt emmelerini seyretmek bana her zaman güzel gelmiştir.

Aralarında rekabet etmeleri, o baş parmaktan biraz daha iri olan ve müthiş bir sevimlilikle takviye edilmiş çaresizlikleri, yumuk gözleri yaşamın güzellikleri arasında yer alır. Ufacık pençeleri ile birbirlerinin başına bastırarak , iterek meme savaşı vermeleri bize ne kadar eğlendirici gelse de onlar için yaşama tutunmanın temel davranışını ifade eder. Yaşama geldikleri anda bildikleri bir başka davranışı daha yapar yavru kediler ve meme çevresine patilerinin birisini bastırırken diğerini çekerek sütü adeta pompalarlar ağızlarına. Bu davranış hayatlarının başlarında en mutlu anlarından birisini oluşturur. Hayvanlara insan davranış ve tepkilerini atfederek antromorfist bir yaklaşım göstermek niyetinde değilim, onların davranışlarına çok büyük oranda hislerinin değil içgüdülerinin egemen olduğunu elbette göz ardı etmiyorum ve insana özgü duygu ve davranış biçimleri ile tanımlama yapılmasını yanlış buluyorum. Ama yavru kedinin bu anının yaşamının ilk mutlu anları arasında yer aldığının altını yine de çizmek istiyorum.

İşte bu mutlu anı kedi tarafından hiç unutulmaz ve aradan yıllar geçse de keyifli anlarında bu davranışı tekrarlar. Hayatının sonuna kadar bu davranış biçimini unutmaz. Kendisini güvende hissettiği anlarda, sahibinin kucağında mırıldarken çok haz aldığında ; patileri hareket etmeye ve süt pompalama davranışını aynen tekrarlamaya başlar.

Kedilerin psikolojik yapısı insana göre çok çok daha az karmaşık bir yapıda olduğundan mutlu anlarının tekrarını dolambaçsız, gizlemeden, süzgeçten geçirmeden, şaşırtmaca vermeden, değiştirmeden aynen tekrarlarlar. Burada paralel bir geçişle insana gelmek istiyorum, bizim de yaşamımızın ana eksenini çocukluk anılarımız oluşturur ve istikrar kazanan tüm davranışlarımızın arkasında çocukluk yaşantılarımızın izleri bulunmaktadır. Ama biz kediler kadar <ı>basit yaratıklar olmadığımız için bunları onlar kadar dürüstçe ifade edemeyiz. Ancak hiç durmadan o günlerdeki yaşantılarımızı tekrar ederiz , bu tekrarlar sadece mutlu anlarımızın şifrelenmiş tekrarları da değildir, çocukluğumuzun o mutsuzluk verici , korkutucu, dehşet duyduğumuz ve hatırlamadığımız, hatırlamamak yolu ile kurtulduğumuzu sandığımız bir sürü anısını da süregiden tekrarlarla yaşarız.

Hayatın temel kodu<ı> tekrardır.