Hayatında mı? kalbinde mi?

Bir insanın, hayatında mı olmak daha iyidir, kalbinde mi? Elbetteki her ikisinin bir arada olması yeğlenir. Peki kaçımız hem hayatımızda hem kalbimizde olan insanlarla zamanımızı geçircek kadar şanslıyız?

Ferhat ile Şirin, Kerem ile Aslı, Romeo ile Juliette kavuşabilselerdi aşkları yüzyıllarca konuşulacak ve destan olabilecekmiydi?

Paylaşmak mı , fazlaca paylaşmadan bıraktığın gibi hatırlamak ya da hatırlanmak mı?

Bir insanın hayatında olmak, zaten kalbinde olmak değil midir yoksa?

Bir insanın hayatında olmak aşkı öldürür doğru; fakat paylaşmayı, sevgiyi ve bağlılığı arttırdığı yadsınamaz bir gerçek. Ne kadar çok şey paylaşırsan, o kadar çok sevmezmisin karşındakini? Elbetteki bir insanı hayatına almak özveri ister, fedakarlık ister, anlayış ister, hoşgörü ister. Bunları yapabiliyorsan, hayatına geçirebiliyorsan eğer, o insan için bir emek harcamış olursun ve emek harcadığın bir şeyi de kolayca kaldırıp atamazsın. Hele hele atmak istediğin şey bir insansa.

Diğer tarafta yarım kalmış, tamamlanamamış, fazlaca emek harcanması göze alınmamış eksik kalan birşey vardır. İster istemez bir iz kalmıştır ve iz bırakanlar unutulmaz. O, bir şekilde yoktur hayatınızda. Bir şekilde kaldırıp atılmıştır. Sizi atan karşı taraf olsa bile , siz sırf o sizi atmış olduğu için bile O'nu atmışsınızdır. Ve vicdanınız bu yarım kalmışlıklardan rahat değildir. Kalbinizde tuttuğunuz insanı her daim güzel hatırlarsınız. Kötü anılar olsa bile unutulur nedense. O'nun çekilmiş bir fotoğrafı vardır beyninizde ve O'nu hep o görüntü ile anımsarsınız. O görüntü de, o insanın en sağlıklı en güzel halidir.

Hayatınızdaki insanla kavga edebilirsiniz, itişebilirsiniz, sıkıntılarınız olabilir fakat hepsinde bir paylaşım vardır. Ortak paydalarınız vardır ve asgari müştereklerde de olsa sürdürdüğünüzbir yaşam vardır.

Diğeri ise bitmiş, tükenmiş, yaşanacak bir şey kalmamış ve hoş bir anıdan öteye gidememiş bir olgudur.

Ortada aşk da olsa sevgi de olsa eğer ki bir beğeni duygusu varsa, ki beğeniden öte ve tarif edilemez duygulardır her ikisi de, insan karşısındakinin hayatına uzaktan bakmak istemez. Eğer ki uzaktan bakıyor ya da uzaktan bakmak durumunda bırakılıyorsa, ortada tek kişilik bir oyun var demektir. Tek kişilik oyunlar ise yorucudur!!!