Hayatla oyunlar

Küçük bir çocuk için hayatın anlamıdır oyun oynamak. Eğlenerek öğrenmektir çoğu zaman. Hayata karşı beceriler geliştirmektir, zamanı doldurmaya çalışırken, büyümeye doğru… Bebeklerle oynamayı severdim aslında. Ama yine de oturduğum yerden hayaller üzerine bir oyundu bu çabucak sıkılırdım…

İp atlamak tek geçtiğim bir oyundu. Önce ayaklarımıza geçirirdik, bildiğimiz don lastiğini. Ritmik hareketlerimizi yapar ve kademe kademe yükseltirdik ipi bacaklarımız üzerinde. Hareketi tamamlayamayan yanmış sayılırdı ve ipi bacaklarına o geçirirdi. Severdim bu oyunu, her seferinde bir üst seviyeye ulaşmaya çabalardım. Uzun boyum da bana yardımcıydı bu oyunda…

Bir de yakan top vardı…Nişan al, vur, canını yak…Oyundan at!Oyuncular için ise vurulmadan iki çizgi arasında koşmaya çalış, o topun sana ulaşıp seni yakmasına engel ol! Hızlı koştuğum için bu oyunda da fazla yakamadı o toplar beni…Eğer çizginin içindeysem! Ama çizgi dışı kalıp yakmaya çalışan olduğumda hiç beceremedim; hedef seçip, nişan almayı ve vurmayı…Yakmayı pek beceremedi benim topum!

Büyüdük…Bir de baktım ki hayatla oyunlar da aynıymış…Hep bir zora daha yükselmek, hep biraz daha fazlaya ulaşabilmek…Atılan toplardan kaçmaya çalışmak, canını yakmadan kimseler koşuşturup durmak. Ya da topu eline alınca vurmak zorunda olmak!

Artık hiç birini sevmiyorum bu oyunların. Şimdi hayatla yeni oyunlar icad ediyoruz karşılıklı…

Benim elimde top yerine bir yün yumağı var şimdi…Hayat ise karşımda bir kedi yavrusu…Israrla oynamak istediğim oyun bu artık.

Fakat hayat karşı çıkıyor. Elinde soğuk bir demir var. Teklifi ise ''Rus Ruleti''.

Elimdeki yumağı hala yerde oynatıyorum, kediyi kışkırtmak istercesine ve dönüp arkamı yürüyorum. O ise elindeki silahı doğrultmuş bekliyor! Başımı hafifçe çevirip omuzlarımın üzerinden bakıyorum, silah bana doğrulmuş; gülüyorum ve yumağımı sürüklemeye devam ediyorum.