Hayatta hayata geç kalma

Kazadan sonra edindiğim ilk tecrübe budur: hayata geç kalamayacaksın aksi halde bir gün farkına varmakta bile geç kalmış oluyorsun. Yapmak isteyip de yapamadığım, görmek isteyip de göremediğim, söylemek isteyip de söyleyemediğim her ne varsa ertelememeliydim.

Pişmanlığım böyle başladı ama henüz çok gencim güzelim, çok da mütevaziyim; dolayısıyla yapacaklarımı artık ertelememeye karar verdim.

İkinci tecrübem de aslında yalnızlığın bazen ne kadarda güzel birşey olduğuydu. Yalnızlık insanlar için iyi bir avantajdır bence. 'Keşke bugün yalnız kalabilsem' dediğim günler başlamıştı; yoksa yaşlanıyor muyum?

Aslında daha hastanede farkına vardığım; fakat inanamadığım ilk öğrendiklerimden biri de doktorların bile bazen hastalıklar karşısında şaşırıp kaldıkları.

Yoğun bakımda yatarken nöroloji uzmanı muayeneye geldi. Kaldır kızım ayaklarını demez mi? Güler misin, ağlar mısın? Tabi ben gülmeyi yeğledim; kahkahadan tıkandım. Hemşireler başıma toplandı, acayip bir ortam; 'ben bugün çok yorgunum dr bey, kaldıramam ayaklarımı' dememle birlikte herkes gülmeye başladı.


Sorumlu doktor geldi, teşekkür etti uzman norolojiciye, 'bugün nihal hanım ilk defa güldü' dedi.

Hayata güldüm o gün; beni bekleyen acayip bir hayat olduğunu fakettim ve daha böyle olaylarla çok karşılaşacağımı anladım.

Bugün kazanın üzerinden dört yıl geçti, ilk zamanlarda ne sorunlar varsa aynıları yine var. Değişen dünya değil insanlar ama insanların değişmesi dünyaya birşeyler katıyor mu bilmiyorum. Bugün yeniden anne olmanın verdiği heyecan dışında hayattan ne tat alıp almadığımı sorguluyorum; fakat belki de bir çok engelli gibi yapacak tek şey yaşamak...