Haydi aydınlar işbaşına

Şiddet her yerde, evde, okulda, yolda nasıl oluyorda bu kadar fütursuzca görülüyor. Sınıflarda küçücük çocuklar nasıl oluyorda sevgiyi bilmeden öfke ve şiddete bu kadar kolay alışıyorlar, ve bunu bu kadar doğal karşılıyorlar. Aslında yanıtı biliyorum.

Biz ki her zaman anlı şanlı tarihimizle övünüp, atalarımızın dedelerimizin kanlarıyla sulanmış bu topraklarda yaşamaktan gurur duyduğumuzu söyleriz. Tarihimizi bilmeyenlerden şikayet ederiz de bu şiddeti tetikleyen etkenlere bir türlü dur diyemeyiz. Anlayamadığım televizyonlarda, gazetelerde ahkam kesen aydın insanlarımız nasıl bir yaptırım uygulayamazlar. Üstüne üstlük televizyonun bir eğlence aracı olduğunu ve insanların istediklerini izleyebileceklerini söylerler. Hani atalarımız canlarıyla bu millete hayat vermişler de, biz niye insanımıza güzel şeyler veremeyerek bu hayata kıyıyoruz. Otorite sahibi insanların bu konudaki duyarsızlıkları bana Kurtuluş Savaşı sırasında cepheden kaçan insanların acizliğini ve bencilliğini hatırlatıyor. Biz bu ülkeye medeniyet çerçevesinde bir yol vermek zorundayız. Ben bunu sınıfımda uygulayabiliyorsam, çocuklarıma şiddetten uzak yaşamları anlatabilityorsam ve bunu sevmelerini sağlayabiliyorsam, bunu milyonları peşinden koşturan otoriteler de kendilerine bir görev addetmelidirler. Herşeyin para, servet, şöhret gibi unsurlara kurban verildiğini görmek benim içimi acıtıyor. Arz talep dengesinde açıklanmaya çalışılan bu yavanlık, gündengüne çocuklarımızı, daha güzel örneklere tanık olmalarına imkan vermeden, şiddetle tanıştırıyor. Ve bunların yanlış olduklarını açıklayacak annelerimiz malesef televizyondaki basit kadın programlarından başlarını kaldııramıyorlar. Ne güzel ki ''Haydi Kızlar Okula'' kampanyası çok ses getirdi ancak bu kızlar gün gelecek buna destek veren sorumluluk sahibi aydınlarımıza ''Haydi Aydınlar İşbaşına'' diya seslenmek isteyecekeler.