Hayır diyememek üzerine...

Daha ilk gençlik yıllarımda farketmiştim etrafımda ''Hayır'' diyebilen insanların varlığını ve bu beni şaşırtmıştı. Hep ''Evet''ler, ''Tamam''lar, ''Olur''lar, ''Hallederiz''ler var sanarak büyümüşüm/büyütülmüşüm.

Oysa ki hayat içerisinde; 'Hayır', 'Olmaz','Asla'ları da barındıyormuş! Bu kelimeler üzerinde düşünüp gerekli zamanı harcadığımda vardığım sonuç: gerekli ve kullanılabilir olduklarıydı. Ilk fırsatta da kullanma kararı almıştım, heyecanla. Ilk denemem de nasil zorlandigimi animsiyorum simdi gulumseyerek; zaman kazanmak icin derin bir nefes alisim, gozumun onunde bir slayt gosterine donusen 'Olmaz,Hayir,Yapamam'lar ve sonrasin aldigim nefesi geri verirken kulaklarima inanamayarak duydugum 'tamam' sesi, "bana mi aitti?" malesef!

Nasil yani; o kadar calisma, 'Hayir' terapileri' kendi kendime oynadigim rol play'ler hepsi ama hepsi bos'a gitmisti, becerememistim! Sonrasinda birkac basariz denemem daha oldu ve ben 'Hayir diyemiyorum ve diyemeyecegim' diyerek vazgectim.

Bugun geldigim nokta ise; evet artik benimde 'Hayir'larim, 'Olmaz'larim,'Abi yapamam bunu'larim var. Nasil geldiler yerlestiler bunyeme, dilime emin degilim ama sanirim zamani varmis ya da belki de yeterince deneyimlemek, olgunlasmak gerekiyormus. Birey olarak deneyimlediklerim yaninda zaman kisitindan ya da firsat bulunamadigindan dolayi deneyimleyemediklerimi de digerlerinin deneyimlerinden ekledim kendime.

Ve dedigim gibi artik 'Hayir'larim, 'Olmaz'larim var, o denli mutluyum ki onlarla, yillarca kendimden odun vermisim, zamanimi, emegimi belki de mali kayiplari vermisim diyemedigim kelimeler yuzunden. Geriye donup baktigimda gordugum tek sey 'bol bol iyilik yapip denize atmisim'... Umarim guzel kiyilara ulasmistir herbiri...

Simdi elimde herkese hakkettikleri olcude evetlerim ve hayirlarim var. Dogru zamanda, dogru sekilde pay etmek ise en buyuk telasim...