Hayvan Kadar Değerimiz Yok mu?

            Geçen günlerde bir arkadaşım, yıllardır belediği köpekleri ölünce, kızının bu kayıptan çok etkilendiğini ve üzgün olduklarını belirten bir paylaşım yapmış sosyal medyada. Kendisine gelen yorum ise, bu durumun özellikle çocuklar için çok zor olduğu ve hemen yeni bir köpek alınması tavsiyesinde bulunulduğu şeklindeydi. Zaten onlar da öyle yapmış, neyse lafı uzatmayayım.

            Bu yorumda sonra aklıma ilk gelen şu oldu; insanlar yitirdikleri evcil hayvanlarının bir yenisini edinerek kendilerini teselli edebiliyorlar demek ki dedim. Ama kaybedilen bir insansa, örneğin bir anne ya da baba yahut da abi, abla gibi bir kardeşse nereden bulacaksınız yenisini de avutacaksınız kendinizi.

            Hem bence bırakın çocuk bir süre acısını yaşasın, yasını tutsun köpeğinin. Daha sonra alırsınız bir yenisini.

            Sevgili anne-babalar çocuğunuzun büyümesin izin verin. Yaşam acılarla dolu, onun da kayıpları olabileceğini bilmeli. Bırakın, kendi kendisini köpeğinin yokluğuyla avutabilsin bir süre. Özlem çekmeyi öğrenebilmeli. Siz onun eline yenisini tutuşturursanız, çocuğunuza hiç de iyilik etmiş olmazsınız.

            Bir başkasını tanıyorum; köpeğini oğlundan daha çok seven, ona daha değer veren. Hayvan tabi ki sevilmeli. Ama önce insan gelmeli. Sonra o anne sevgisi ve ilgisinden yoksun büyüyen çocuktan insanlık bekliyoruz.