Hayvan sevgisi

Ben evcil hayvanları elleyerek sevemem belki bu bir eksiklik ama ne yazık ki durum bu. O nedenle hayvanları uzaktan severim dediğim zaman özellikle evde hayvan besleyenlerin beni küçümsediklerini hissederim. Evcil hayvan beslemek hangi türü olursa olsun sorumluluk gerektiren bir şeydir. Bana göre hiç büyümeyen bir bebek gibidirler hep bakıma ve ilgiye muhtaç. Uzun süreli evden ayrılışlarımızda bir zamanlar evde beslemeye çalıştığım ilk ve son evcil hayvan olan muhabbet kuşumuza bakacak gönüllü komşu araken ne kadar zorlanırdım.

Bir süredir bahçeli bir sitede yaşıyorum. Küçükte olsa herkesin bir bahçesi var. Sanki bahçe insanların hayvan besleme dürtüsünü tetikliyor. Bir çok komşu bahçesinin bir kısmını çitle çevirerek içine kocaman bir köpek yerleştirdi. Sanırsınız ıssız yerdeki bir eve bekçi olacak.

Sabah erkenden çıkıp geç saatlerde eve dönen sahiplerinin onlara ayıracak zamanları yok. Sahibine çok bağlı olduklarını bildiğim köpekler bekledikleri ilgi ve sevgiyi göremeyince hayata küsüyorlar. Bazılarına uzaktanda olsa sevmek için seslendiğimde dönüp yüzüme bile bakmıyor duvara dönük bir şekilde yatıyor. Bazıları o kadar umutsuz ve yaşama küsmüş gibi bakıyor ki insanın içini burkuyor.

Bir keresinde dışarıdan gelen bir ses üzerine eşime ''Hangi anne çocuğunu bu kadar ağlatır, neden hemen ilgilenmez?'' demiştimde, O'da ağlayan çocuk değil köpek deyince çok şaşırmıştım. Belki abarttığımı sanabilirsiniz inanın köpeğin çıkarttığı sesler bir çocuğun işe giden annesine yalvarması gibiydi. Bazı akşamlar hava karardığı halde sahibi gelmeyen köpeklerin çıkardığı sesler aynen ''acaba bir şey mi oldu neden geç kaldı ''diyerek sızlanan bir insan sesi gibi.

Eğer hayvan sevgisi bu ise ben gerçekten hayvan sevmeyen biriyim.