Hayvanlarla iç içe yaşasaydık ilave özelliklerimiz olurdu

Saçlarımızı tavus kuşu tüyleri gibi rengârenk tarardık. Gerçi koyunlarla yaşıyoruz ve bu yüzden koyun gibi bakanlarımız var ama gönül daha fazlasını istiyor.

İnsan başkalarından (başka yerlerden, başka şeylerden) bir şeyler almalı; kendinde olanla bir yere kadar… Zaten doğa ve canlılar birbirlerine baksınlar diye iç içe yaratılmış.

Yani örneğin ses tonumuz, konuşma şeklimiz cıvıl cıvıl değil; insan arzuluyor. Birbirimize bakarak bu özelliği kazanamayız ki, hangimiz kuş gibi ötüyor, düz konuşma sıkıcı.

Tabi bütün özelliklerini almayalım. Örneğin hayvanların sadakatlerini sevmiyorum; bir lokma ekmek veriyorsun peşinden ayrılmıyor, sanki sadece ekmek için peşindeler ve sanki tek dertleri ekmek. Ne yapsın zavallı yaratıklar, hep aç bırakılmışlar, zengin köpekleri niye öyle değil, sahiplerinin kucağında oynaşıyorlar.

Ahlak kaygıları yok, en sevdiğim yönleri; tuttuğu yerde… Belki biz de biraz öyle olurduk. Zorla sevme yok, dişi evet demeden yanına bile yaklaşmıyorlar. Bizim iki ayaklıların tecavüzü onlarda yok bildiğim kadarıyla; hangimiz hayvanız?

Değişik sesler çıkarırdık, şarkılarımız güzel olurdu; kanarya, gergedan, yunus… Bence bizim özelliklerimiz sınırlı, hopla, zıpla, caney caney… Sizler belki gülüyorsunuz ama hayvanlarla ve doğayla iç içe yaşasaydık çok farklı olurduk. Onlara özenerek saçlarımızı tarar, elbiselerimizi onların görünüşlerine göre seçerdik, çiçeğe benzer, güvercinin safiyetini alırdık ama çakal gibi saldırmazdık, insanız ya…

Hayvanlarla birlikte yaşasaydık bize değil ama onlara yazık olurdu, biz iki ayaklılar insani(!) özelliklerimizi onlara öğretirdik (yan baktın diye öldürme) hayvanlar sadece kendilerine saldırıldıkları ya da aç kaldıkları zaman öldürürler; keşke biz de öyle yapsak, tipini beğenmedi diye öldüren bile var…

Doğada yaşasaydık özgürlüğün kıymetini bilirdik, sarmaşıkların uzamasına engel olsana erkeksen, pencerelerine tırmanırlar valla, biz de sinemada bir kızın yanına oturmuşuz da yaptığımız ayıp mı diyoruz, insanın en büyük düşmanı insanlık değerleri…

Hayvanların üstelik aklı yokken pek bir güzeller, akılla çirkinleşiyoruz; şu “yarar fayda, normal, ideal” saçmalıkları var ya cennetin anahtarını bizden çaldılar, cehennem kapılarında kaldık; hayatımız hiç güzel değil, sokakta insanlar yerine parkta ağaçlara bakıyorum…