Hayvanlık dramı

Hayvan beslemek mutluluğu arttırıyor.

Hatırlarsanız “Mutsuz olmak için yapılması gereken on şey” başlıklı yazımda hayvan beslemenin mutluluğu arttırdığına vurgu yapmaya çalışmıştım.

Ancak görüyorum ki değil hayvan beslemek, onlardan korkuyor, küçücük bir yavru kediden bile tiksiniyoruz.

Oysa onlar sevgiye ne kadar açlar.

Hayvanı sevmek, ona 2 metre uzaktan ekmek atarak beslemek demek değildir.

Seveceksin, hissedecek sevgini, gözleri ışıldayacak…

Hayvan hakları bakımından ülkemizin zaten pek geçer notu yok. Bir de buna ülkem insanının vurdumduymazlığı eklenince, ortaya hiçte iç açıcı bir tablo çıkmıyor.

Peki ya cânilik

Her canlının yaşamaya hakkı vardır ve bu hak yasal güvenceye bağlanmıştır.

Güçlü olan insanlar, güçsüz olan hayvanlara bakmakla “hükümlüdür.”

Gördüğünüz gibi, hukuksal bir “yükümlülük” bu.

Ama değil bakmak, sevmek, beslemek vesaire; Öldürüyoruz yahu…

Ne deyim ki ben bunu yapan “insana.”

Dünya, hayvan katliamını insanlık suçu olarak kabul ediyorken, merhamet katliamı çoktan gerçekleşmiş bazı “insanların” hayvancıklara yaptığı bu zulüm niye…

Kesin bir zorunluluk olmadıkça, yani veteriner raporuyla saptanmadıkça hiç bir hayvan öldürülemez. (Hoş, saptandıktan sonra öldürülürken bile insanın içi cız etmeli ya…)

Bu evrensel bir ilke.

Ama biz, tam tersini yapıyoruz.

Bakmıyoruz onlara.

Bile isteye katlediyoruz onları.

Kahrolsun katledenler…

Kırıkkale’de ‘hayvanlık dramı’ yaşanıyor

İşte somut bir örnek.

Kırıkkale’nin Keskin ilçesinde bulunan hayvanat bahçesinde ki hayvanların hali perişan.

Kafes içinde ki boz ayının arka ayakları felçli. Hayvanın ayaklarına tekerlekli sistem bile takılmamış. Sürünerek ve inleyerek geziyor.

Develer açlıktan erimiş durumda.

Kanatlı hayvanların tüyleri dökülmüş, yaraları oluşmuş.

Ayrıca hayvanat bahçesinin tüm kafesleri pislik içinde…