Hep çocuk kalsak olmaz mı?

Küçükken anneme ‘Ben hiç büyümek istemiyorum ‘dermişim..

Ama bu dileğim elbette ki gerçekleşebilecek bir şey değil.

Her geçen yıl, saat, dakika, hatta saniyelerle büyüyüyoruz, tabiri caizse eşek kadar oluyoruz

Sadece büyümüyor, fiziksel değişimler de gösteriyoruz. Göz çevremdeki ilk kırışıklığı fark ettiğim gün dudaklarımdan hafifçe bir ‘aaaaaaa’çıktığını hatırlıyorum daha dün gibi.

Vazgeçtim, fizyolojik değişimleri yazmayacağım…

Bugün benim doğum günüm arkadaşlar.

İçimi kelimelere dökemeyeceğim bir his kapladı.

Bir yandan bugün dünyaya gelmiş olmanın mutluluğunu yaşarken , öte yandan kazık kadar olmanın dayanılmaz ağırlığı var üzerimde…

Sabah sevdiğim bir dostumdan güzel bir mesaj aldım. ’Gülen yüzünle, kişiliğinle hayatıma ve çevrene anlam katıyorsun diye yazmış bana ...

Ne mutlu yakınlarıma bu duyguları hissetirebilmişsem …

Çok değil bundan birkaç sene öncesine kadar hatırlamayanlara bozuluyor, telefonumun sürekli çalması çok hoşuma gidiyordu.

Oysa yaş dilimi artıkça unutsunlar istiyorum, hatırlanmayınca üzülmüyor tersine mutlu oluyorum…

Belki de yanlışımdır bu konuda bilemiyorum.

Ama çoğu zaman kaç yaşındasınız diye sorulduğunda 30-40 kutucuğu demeye başladım ben...

Net bir rakkam yok kesinlikle….

Yaş kompleksiyse evet kabul ediyorum.

Düşünüyorumda büyümeyi red etmek kötü bir şey mi ?

Hayat bizlerden çok şey alıp götürürken her daim çoçuk kalmayı arzu etmek ayıp mı?

Aslında her yaşın bir güzelliği var.

Yaşanmışlık var.

Ve her artan yaş farklı bir olgunluk getirse de benim bir yanım hatta büyükçe bir parçam çoçuk kalmayı istiyor.

Onun için bugün şımarma hakkımı kullanmak istiyorum.

Itır Arayıcı