Hepimiz bir zamanlar çocuktuk

Çocuklar kutsaldır. Tanrı'nın, bize sunduğu; korumamız, sevmemiz, büyütmemiz gereken kutsal birer hazine. Çocuklar geleceğimiz, çocuklar umudumuz. Bulundukları her yerde sımsıcak duygular, heyecanlar var. Bulundukları her yerde sevgiler var, neş'e var. Onlarla ideallerimiz yeniden can bulur, onlarla hayallerimiz yeniden kanatlanır ve sevgi o en saf, o en masum haliyle yeniden yüreğimizdeki yerini alır. Ve o yüreğimiz ki, bize gelecek hâlâ çok güzel dedirtir.

Bir çocuğun yüreğinde önyargılara yer yoktur. Ellerinizi uzattığınızda küçücük ellerini size uzatıverir, yüreğinizi açtığınızda size bütün yüreğiyle karşılık verir. Onların dünyası tertemiz, aydınlık, pırıl pırıl. Tertemiz bir dünya çocukların kalplerinde saklı. Onların çocukça bilgelikleri, çocukça cesaretleri, çocukça heyecanları var geleceği yaşanabilir kılan. Bir çocuğun yüreği masumdur, içtendir, sıcacıktır. Sadece sevgi bekler, şefkat bekler. Biraz özveri, biraz hoşgörü, biraz tolerans hepsi bu. Bir çocuk ağladığında sanki bütün gökyüzü ağlar, bütün yürekleri kapkara bulutlar kaplar. Bir çocuğun gözlerindeki hüzün, insanı nasıl da eritir, yok eder. Belki savunmasızlıkları, belki incinebilir kırılganlıklarıdır onları yüreğimize akıtan. Ama hangimiz bir çocuğa kayıtsız kalabiliriz, görmezden gelebiliriz, sevmeden durabiliriz ki? Ya da hangimiz hüzünlerini bitirmek, onları korumak, avutmak, gözyaşlarını kurutmak istemeyiz ki?

Biz de bir zamanlar çocuktuk. Pek azımız bunu hatırlasa da. Tıpkı onlar gibi. Belki biraz daha şanslıydık. Şimdi bize sunulan o şansı onlara da sunmanın zamanı belki. Çünkü, her çocuk değerli olduğunu, önemli olduğunu, özel olduğunu hissetmeli. Tıpkı kendi çocuğumuz gibi, tıpkı kendi çocukluğumuz gibi.

Her çocuk ailesi için çok değerli, çok önemli, çok özeldir. Ya bir ailesi olmayan çocuklar?... Hayat herkese adil davranmıyor ne yazık ki, çocuklara da... Oysa onlar masum birer melek. Dünyanın her yanında sıcacık bir yuvanın, ona açılacak kolların, yüreklerin özlemini çeken, sevgiye ilgiye ihtiyacı olan, yaşadığı şeyleri hak edecek hiçbir günahı olmayan bir sürü masum çocuk var. Onların acı çekmesine, gözyaşlarına, umutsuzluklarına sebep olanlar ise bir zamanlar çocuk olduklarını unutan insanlar. Oysa onların düşlerini, umutlarını çalmaya, mutluluklarını tüketmeye hiç kimsenin hakkı yok. Çocuk yüreklerini kirletmeye, çocukluklarını yaşama hakkını onların ellerinden almaya hiç kimsenin hakkı olamaz. Her çocuğun mutlu yaşamaya, çocukluğunu yaşamaya hakkı var.Çünkü yaşadığımız bu dünya bizden çok onların. İşte o çocuklar; Hepimizin çocukları, bizim çocuklarımız!... Onlar güneş; Hepimizin gökyüzüne doğmalılar. Onlar sevgi; Hepimizin yüreğindeki sevgi olmalılar. Onlar umut; Hepimizin umudu olmalılar. Çocukları mutlu etmek Tanrı'yı da mutlu etmek, O'nun armağanlarına sahip çıkmak bence. Çünkü, içinde çocukların olduğu her yer daha bir sıcak, umutlarla, mutluluklarla dolu oluyor. O halde, açalım kollarımızı bütün çocuklara, kendi çocuğumuz gibi sarıp sarmalayalım, kucaklayalım onları, gözyaşlarını dindirelim. Yüreklerini sevgiye inandıralım, umutlarını yeniden yeşertelim. Sevelim onları hem de herşeyden çok sevelim.

Hepimiz bir zamanlar çocuktuk. Bizde çocuk gözlerimizde, çocuk düşlerimizi yaşardık. Çocuk ellerimizde, çocuk hayallerimizi tutardık. Ne de çabuk unuttuk. Eni konu ürkek yüreklerimiz şimdi, deli dolu yaşanan çocukluklara dönmeye, uzanıp dokunmaya. Bütün çocuklarda kendi çocukluğumuza sahip çıkmaya. Oysa biz aslında güneşin yeniden doğduğu günleri özledik. Biz aslında çocukça yaşamayı, çocukça heyecanlarımızı özledik. Biz kendi yüreğimizde daha bir yürekli yaşamayı özledik. Ne mutlu bir zamanlar çocuk olduklarını unutmayanlara, ne mutlu hâlâ çocuk düşlerini yaşayıp o düşlere sımsıkı tutunanlara, ne mutlu hâlâ çocuk kalmayı başaranlara!...

'' Bu dünya miras kalmadı bize

Atalarımızdan,

Onu emanet aldık biz

Çocuklarımızdan.''

(Kızılderili Atasözü)

REZZAN SAİTOĞLU