Hepimizi huzurevine atacak ve sonra da yakacaklar!

“Evinden yurdundan ayrılıp genç yaşta gurbete çıkmış, en sağlıksız işlerde çalışmış, dişinden tırnağından artırıp çocuklarını büyütüp okutmuş ve sonunda emekli olmuş. Eşi ölmüş, yalnız kalmış, muhtaç olmuş ve huzurevine atılıp unutulmuş…

Ve bu yaşamı, orada son bulmuş.

Huzurevi yetkilisi, ailesini arayıp durumu bildirir, çocuklarının ilgilenmeyeceğini anlar ve ‘Babanızı yakalım mı yoksa gömelim mi?’ diye sorar…

Tarife

Yakmak: 2000 Euro

Gömmek: 3000 Euro’ 

‘Yakın!’ cevabını alır.”

Almanya’da yaşayan bir gurbetçimiz anlatıyordu bütün bunları televizyonda.

(Canım sıkıldı…

Oturduğum yerden kalkıp oğlumun ve kızımın gözlerini aramaya başladım evin içinde…

Ve buldum!

Fakat yakalayamadım hiçbir şey…)

Gurbetçilerimizin bir kısmı, Alman toplumuna uyum sağlayamamış. Açıkta kesime izin verilmediği için, evinin banyosunda kurban kesenler var.

Diğer bir kısmı ise uyumdan öteye geçmiş... Geçerken her bir şeylerini yitirip bir başka şeye dönüşmüş… Ne Allah korkusu kalmış, ne de “komşular ne der” kaygısı… Ne vicdan kalmış, ne de minnet duygusu.

Hangi durum daha utanç verici?

Hangisi daha ürkütücü?

Bu kimliğin oluşmasında hangi ülkenin etkisi daha fazla olmuştur?

Sürekli aşağılanan değerler…

Ve bu aşağılamaları yapanlar, değer olmuş.

“Arabesk yavaşlığından” utananlar, piknik yapanlardan iğrenenler saygın olmuş.

Sinemada, Erol Taş hep acımasız adamı, imam ise hep sinsi adamı oynamış.

Geleneklerine göre yaşayan kapıcı, dinine göre yaşayan ise gericidir.

Ve insanlar, dininden, kültüründen, geleneğinden, utanmış, soğumuş, kopmuş, fakat bu değerlerin yerine anlamlı hiç bir şey koyamamış. Böyle giderse, bu tür insanlar çoğalacak ve çok daha ürkütücü bir ortamda yaşıyor olacağız.

Yılmaz Erdoğan, sinemacılar adına özeleştiri yapıyor...

Başbakanın bildiği bir yol var, o yoldan gitmemizi öneriyor. 

Başka sözü olan varsa söylesin…

Başka bir yol bilen varsa göstersin...

Yoksa böyle giderse, hepimizi huzurevine atacak ve sonra da yakacaklar haberiniz olsun!