Hepimizin yüreğinde değil midir sokak çocukluğu duygusu?

Hepimizin yüreğinin bir kenarında değil midir, sokak çocukluğu? Gün gelip ulaşamadıklarımıza, sadece düşlerde dokunmadık mı? Her zaman anlamadı ki bizi de anne babamız, gerçi yokluklarıyla büyümek elbette ki çok ayrı. Ama hepimizin yüreğinin bir köşesinde değil midir sokak çocukluğu? Çocukluğumuzda bıraktığımız ve hatırlamadan hayata karıştığımız anlar yok mudur, sokak çocukları duygusunu tattığımız...Ya da yok mudur, büyümüş yüreklerimizin bir köşesinde, hala sokak çocukluğu duygusu... Dünya her zaman karşılamaz yüreğimizdeki duyguları ama bizler karşılananlarla hayata karışıp, hayatı başarmak zorunda olan sokak çocukları değil miyiz?

Her zaman çok sardı yüreğim sokak çocuklarını, demek ki kendi içimizde kalan duygusundandı bu kadar yakın durmak onlara... Bunu şimdi daha iyi anlıyorum, bir slayt gösterisinden sonra.

Her yürekte vardır biraz sokak çocukluğu, ama sokaklardaki sokak çocukları ayrı bir yaradır bilirim... Ve onlar bizlerden daha güçlüdür, bunu da bilirim... Sevgi hep eksiktir birde, ne kadar sarılıp sevilse bile insan yüreği, hep eksik kalır doymaz bu duyguya... Ondan her yürekte vardır, biraz sokak çocukluğu duygusu...

Bu duygu paylaşımının sokaklara dağıttı yüreğimi, toplayıp yeniden karışayım sokaklara. Gördüğünüz gibi her daim sokaklardayız...



19.04.2008