Her an kanatlanıp uçasım var Okyanuslar ötesine.

 Bir kaç gündür İzmir'deyim.Bodrum'un mis gibi mandalina, yasemin, hanımeli kokan havası, kuş seslerinden sonra trafik sesi dolu havası, silme beton apartıman görüntülü hali, kalabalığı ile büyük şehre katlanmak zor. Buraya katlanamazken İstanbul'u hiç düşünemiyorum artık.

 Bir kaç gün daha katlanmak zorundayım şehre,Daha sonra çok uzaklara doğru bir yolculuğa çıkıyoruz. İyi ki gideceğimiz yer Okyanus kıyısında bir yer. Yoksa daha kalabalık bir şehri hayal bile edemiyorum.

 Bu yolculuğumuz uzun zamandır görmediğim kızım Burcu Göker'e doğru. Burcu'yu en son 2014 yılı eylül ayında gördüm.Gerçi hergün  skypte görüşüp konuşuyoruz ama canlı canlı bir arada olmak farklı bir duygu.

 Burcu'nun doğumu için gidiyoruz onun yanına.Babası , ablası, yeğeni ve ben onu bebek karşılayacağı bu günlerinde yalnız bırakmamak adına yollara düşeceğiz dört gün sonra.

 Gidişimize çok az kalmasına rağmen benim kanatlanıp bir an önce oraya uçasım var. Her an Burcu ile konuşuyoruz ve bütün gelişimini yakından takip ediyorum.Her an ağrısı tutup doğuma gidebilecek durumda. Bir anne için bu anlarda evladının yanında olamamak ne zor bir duygu ,Beni aynı şeyleri yaşamış olan hemcinslerim çok iyi anlıyorlardır sanırım.

 Bugün daha önce yazdığım bir blog yazımı okudum. Yazımda büyük kızımın elini kesmesi sebebiyle duyduğum üzüntüyü anlatmışım. Yazımın adı 'Sen ağlarsan , ben ölürüm'.Bir insanı kendi hastalığından daha fazla üzen şeyin evladının sağlık sorunu olduğunu vurgulamışım yazımda. Okuyunca tekrar düşündüm. Hakikaten bir anne kendi doğumundan çok daha fazla korkuyor, üzülüyor ve endişeleniyor evladının ,özellikle  kızının doğumunda.Hani erkek anneleri bana kızmasınlar ama daha önceki deneyimlerimde fark ettiğim bir gerçeğe değineceğim burada. Bir doğum sonrası erkek annesi torunum nasıl diye soruyor ilk olarak. Kız annesi ise önce kızım nasıl diye soruyor , sonra torununun sağlığını araştırıyor. Anlayacağınız insan önce kendi evladını merak ediyor..

 İşte benim de kalbim şu günlerde pır pır . Heyecanım sonsuz. 'İnsan aynı anda hem endişe, hem sevinç, hem korku, hem mutluluk yaşayabilir mi'. diye sorumuştum bir yazımda. Tam o moddayım.

 En kısa zamanda evladıma kavuşmak ve mutluluk haberlerini sizlerle  paylaşmak istiyorum.

 Eskilerin bu konu ile ilgili bir çok temenniileri var.Onlardan biri ile bitireyim yazımı.

 Allah bir avazda kurtarsın bütün bebek bekleyenleri.