Her aşk yalnızlıktır

Her canlı nasıl ki bir gün ölümü tadacaksa, her aşk da bir gün yalnızlığı tadacaktır.

Her aşk önce iki kişiliktir. Sonra da yalnızlıktır kaderi. Aşk önceleri iki kişiyle başlar, sonra da bu iki kişiden birinin diğerini bir şekilde terk etmesiyle sadece birinin heybesinde kalır.

Giden gitmiştir artık. Kalansa yalnızdır ve aşkından geriye sadece yalnızlık kalmıştır.

Her aşkın kaderinde vardır yalnızlık. Yaşanan güzellikleri iki kişi yaşar ve aşkın nimetlerinden bu iki kişi yararlanır. Bütün güzel duyguları her ikisi tadar. Ancak aşktan geriye kalan yalnızlık sadece biri içindir. Yalnızlığı sadece biri çeker. O sancılı süreci bir kişi üstlenir. O da gidenin ardından kalandır. Onun kaderidir yalnızlık. Önce de yalnızdı aslında. Böyle yalnız olduğu bir gün, karşısına yalnızlığını paylaşacak biri çıkmıştı. Halinden memnundu artık. Nihayet yalnızlığını paylaşacağı birini bulmuştu. Daha önce tadamadığı duyguları tadıyor, yürümediği yollarda yürüyor, güneş gibi her gün yeniden doğuyordu. Yalnızlıktan o kadar bunalmıştı ki, yalnızlığını dahi unutmuştu. Bir daha yalnız kalmayacağından o kadar emindi ki, yalnızlığa dair bildiği her şeyi unutmuştu. Ancak yürüdüğü yollarda dikenler ayağına batmaya, canını acıtmaya başlamıştı bile. O kadar âşıktı ki, ayağını kanatan dikenleri gül sanıyordu. O kadar âşıktı ki, ihaneti aşktan sanıyordu. Uçurumun kıyısında bile aşk onun için her şeydi. Tâ ki, uçurumun dibine düşüp dehlizlerde kaybolduğunda anladı asıl gerçeği: Aşk, yalnızlıktı aslında.

Yalnızdı şimdi, hem de yapayalnız. Aşk ona öyle bir oyun oynamıştı ki, artık yalnızlık bile ona dost değildi. Yalnızlığa yabancılaşmış, kendini hepten aşka kaptırmıştı. O yüzden artık zordu yalnızlık onun için. Çünkü aşk iki kişilikti ve o yalnız kalmak istemiyordu. Gerçeği biliyordu. Yine de aşk diye diye düştü yollara. Ve bilmiyordu aslında: Her aşk, yalnızlık demekti. Ve o hala aşkı arıyordu. Oysa zaten yalnızdı.