HER GÜN YENİDEN TÖVBE

görünce can çeker, özler bildiklerini

bilinen tatlar vardır, önce onlar özlenir 

bazı meyveler, dile gelince

hani ekşir suratlar, ağızlar sulanır

öyle onun gibi bir şeyler

erir yüreklerin bir anda tüm  yağları,

hayatın anlamı yiyecekte değil elbette,

onsuz da olmuyor ki...

açlığın verdiği duygudan çok

bağışıklık kazanmış alışkınlık

bilindik lezzetler, tanıdık nefesler

söz mü geçer, ruhla bedene...?

bir de mevzu haramsa, 

nefsle mücadele öyle kolay mı

her gün bozulan binlerce tövbe,  yeniden

her gün yeniden yaşanan pişmanlık,

bu da bir şey,

insansa pişmandır hani,

en azından,

Limon ekşi, şeftali sulu

biri çınar, ulu mu ulu,

öbürü çayır çimen,

sanmaki o bir halı

sonunda herkes kimin kulu?