Her iki kişiden...

Ömür… İnsanoğlunun ana rahmine düştüğü an elde ettiği bir hazinedir. Bundan sonrasını ütüle ütüle harcarız. Bazı küçük hileler, bazı akılcı hamleler daha uzun zamanda hazineyi tüketmemizi sağlar. Bazen akılcılık, hazineyi en kısa sürede harcamak da olabilir… Bunu bilemeyiz şu an. Harcarız… Biriktiremeyiz bir türlü. Zaman birikmez, bankası yok henüz. Ömür, insanın kendiyle baş başa kalmasıdır. Ömür, içinde korkuları ve cesaretleri barındırır. İyilik ve kötülük net suretlerle var olmaz. İyilik, başka ömürlerin de var olduğunu kabul etmek, kötülükse bunu ret etmektir sadece. İyilik ve kötülük, içimizdeki bencilliği terbiye edebildiğimiz oranda büyür ve küçülür.

Kopernik… İçindeki tüm korkularla mücadele ederek düştü yıldızların peşine. Astronomiyi kendinden bile saklayarak kurdu. İsa emretmişti: Güneş sabit olarak yerinde duracaktı. Dünya gümüş bir tepsi gibi dümdüz kalacaktı. Üstelik Kopernik, kiliseden karnını doyuran bir papazdı.

Güneş sisteminin düzenini bir ömür harcayarak keşfetti Kopernik. Hiç kimselere söyleyemedi. Amcası Başpiskopostu. Dünyayı avuçlarında tutan adamdı yani. Dünya amcamın avuçlarındaki bir tepsidir dese inanırlardı ama yuvarlak dese öldürürlerdi. Elindeki hazineyi tüketmek üzereyken, sağlığı bozulup ölmek üzereyken, kilisenin korkusunu attı üzerinden, yani her şeyi göze alıp söyledi! Ne garip değil mi… Ölmek üzereyken ölümü göze alabilmek… Her iki insandan ikisi de inanmıyordu ona. Ona hiç kimse inanmazken ölüp gitti…

Kopernik doğduktan yaklaşık yüz yıl sonra doğdu Galile. Hâla, her iki kişiden ikisi de inanmıyordu Koperniğe. Bir tek Galile inanıyordu! Koskoca yeryüzünde, bütün kültürler ve bütün dinler içinde, Galile’den başka inanan yoktu Koperniğe. Çünkü, bütün dinlerin temelini sarsacaktı Galile’nin söyleyecekleri.

Bir sabah Koperniği düşünerek uyandı Galile. Artık susamam dedi. Aristo’dan başladı işe. Aristo’nun bütün yanlış öğretilerini tek tek deneylerle ispat ederek çürüttü. Ağırlık merkezi tezini yarattı. Bileşik kaplar teorisini oluşturdu. Hafif cisimlerin sanıldığı gibi ağır cisimlerden yere daha geç düşmediğini ispatladı. Eylemsizlik teoremini oluşturdu. Bir gözlükçüden optik bilgileri edinip teleskopu üretti. Gökyüzünü izlemeye başladı.Samanyolu hakkında bilinen ne varsa ters yüz etti. Ay yüzeyindeki kraterleri ve dağları gösterdi. Yok sayılan Jüpiter’in uydularını tek tek keşfetti. Mikroskobu geliştirdi ve pusulayı kullanılır hale getirdi. Dünyanın yuvarlak olduğunu ve hem kendi ekseninde dönerek gündüz ve gecenin oluştuğunu hem de belli bir açıyla güneşin etrafında dönerek mevsimlerin oluştuğunu anlattı. İnsanlar yavaş yavaş etrafında toplanmaya başladı.

Kilise, artık dur dedi Galileye. İnsanlar dağıldı… Her iki kişiden ikisi de inanmıyordu, ne Koperniğe ne de Galileye… Galile geri çekilmedi önce. Söylediklerimin hepsi ispatlı dedi. Papa 5. Paul, ya dünya dönmüyor dersin ya da ölürsün dedi. Ölmek istemedi Galile, susmak zorunda kaldı. Ama hep fısıldadı… hep fısıldadı… Dünya yine de dönüyor diye…

Aradan yüzlerce yıl zaman geçti. Kilise, Galile artık hiç konuşmadan öldükten sonra Galilenin söylediklerinin doğru olduğunu kabul etmek zorunda kaldı. Kabullenmese yıkılacaktı. Dinde reformlar yaparak inançlarını düzenlediler. Çünkü dinin ortadan kalkmasını, çıkarlarının yok olmasını hiçbir zaman göze alamadılar. İnsanları korkularla yöneten bir güçten vaz geçemediler.

Dinler için olmazsa olmaz olan ne varsa bir gün tekrar yerle bir edilecek. Dinler ona da ayak uyduracaklar. Bir gün, Tanrı diye bir şeyin olmadığı delilli ispatlı ortaya çıkacak. Dinler, Tanrı olmadan da yaşamanın bir yolunu bulmaya ve sömürü sistemlerini sürdürmeye uğraşacaklar.

Aradan beş yüz yıl geçse de Galilenin sesi, sonsuz uzayda yol alıyor… O fısıltıyla uyanıyorum bazı sabahlar… Galilenin fısıltıları geliyor kulağıma: ‘Eppuri si muove’ O fısıltıyı hayatınızın herhangi bir döneminde duymadıysanız eğer… O sözü hayatınızın herhangi bir döneminde yüksek sesle söyleme cesareti gösteremediyseniz eğer…

Bu gün 2008 yılındayız. Ve her iki kişiden en az biri inanıyor Koperniğe ve Galileye…