Her Şey Daha Yeni Başlıyor...

Her şeyden önce her iki takımı da kutlamak gerek.

Derbinin hakkını verdiler. Beklendiği gibi Beşiktaş ideal kadrosuyla maça başladı. Şunu söylemek gerekir: Gerçekten de Beşiktaş, iki yıldır oturmuş kadrosuyla gözlere hoş gelen bir futbol sergilemekte.

Karşılaşmaya gelirsek... Bence, bu karşılaşmanın Fenerbahçe adına önemi daha fazlaydı. Hem bir “prestij” maçı, hem de haftalardır kör topal ilerleyen grafiğini telafi etme şansıydı.

Aslında, bu maç için fazla bir şey demek istemiyorum. Sonuçta, ben bir futbol yorumcusu değilim. Sadece, gözlemlediğim birkaç hususu belirtmek isterim.

Daha önceki yazımda da belirttiğim gibi Fenerbahçe’nin orta sahası, gerek oyunu yönlendirme, gerekse de kendi oyun anlayışını karşı rakibe kabul ettirme babında, “yeterli” kapasiteye sahip değil.

Belki, dünkü karşılaşmada Josef De Souza göz dolduran bir performans sergilemiş olabilir. Defans kademelerine başarılı girişimlerde bulunmuş olabilir. Yine, rakibin kritik ataklarını kesmiş de olabilir. Ama, yine de ben, De Souza’nın Fenerbahçe’nin gereksinim duyduğu oyuncu olduğuna inanmıyorum.

Ozan da, dün Fenerbahçe adına belki belli bir eşikte başarılı bir maç çıkarmış olabilir. Ama, Alper Potuk’un binbir çabalarla sürükleyerek getirdiği pozisyonu gol yapamaması, belki de maçın dönüm noktasını sonuçlandıramaması, ne denirse densin bir başarısızlık örneğidir.

Beni en büyük hayalkırıklığına uğratan oyuncu, Luis Neto oldu. Zaten, Skrtel’in yokluğunda Neustadter ile uyumlu bir defans dizilişi sağlanamayan bir ortamda, Neto gibi bir oyuncunun sorumsuzca bir kırmızı kart görmesi, hayalkırıklığından başka bir şey değildir. Burada, Neustadter’e artı parantez değinmek isterim: Neto’nun oyundan atılmasından sonra, ikinci yarıda neredeyse “kusursuz” bir karşılaşma çıkardı. Bunu da anlayabilmiş değilim.

Yalnız, şu bir gerçek, Beşiktaş, ligimizin en oturmuş, en ne yaptığını bilen, oyun anlayışından taviz vermeyen, dikine futbol oynama hevesi en yüksek takım.