Her şeye rağmen hayat güzeldir

…1983
Her öğretmen çocuğu gibi ben de babamın görevi nedeniyle Anadolu’nun çeşitli yerlerini gezdim. Babam annemle evlendikten bir sene sonra tayini Kars’ın Yücelen Köyü’ne çıkmış ve bu aralarda da ben dünyaya gelmişim.
Malum tayin çıktıktan sonra, tayinin nereye çıktıysa gidilir ev tutulur daha sonra taşınılır falan filan. Neyse babam da annemle beni memlekette bırakıp ev tutmak için Kars’ın yolunu tutmuş. Köye vardığında ne oturulacak bir lojman ne de kiralanacak bir ev bulabilmiş. Abartmadan söylüyorum muhtarla beraber bildiğiniz ahırı ev haline getirmişler.

Şöyle bir ev düşünün, penceresi olmayan, sadece tavanında ufacık bir camı olan, damının üstünün yaya yolu olduğu tek odalı bir ev, üstüne de köyde elektrik suyun olmadığını da eklerseniz, hayal etmek bile güç olur diyeceğim ama hayal değil gerçek

Neyse babacım evi ayarlayıp bizi köye getirmek için memlekete dönmüş. Geldiğinde anneme Fatma Can’ım (Annemin İsmi Fatma ama Can’ımı babam eklemiş) sana bir ev tuttum saray gibi demiş. Ama maalesef yalanını fazla sürdürememiş, nereye kadar sürdürecek ki.

Canım annem çaresiz gidecek. Başka hiçbir alternatif yok çünkü. Eşyalar toplanmış yola çıkılmış. Nihayet 4 senelik zorlu bir hayat başlamış. Bahsetmiştim, su yok ve ben daha bebeğim, hazır bez olayı da yok. Her sabah bezleri yıkamak için dereye gidiyorlarmış. Ayrıca devamı var banyo için çamaşır yıkamak için içmek kısacası bütün ihtiyaçları için dere suyu kullanıyorlarmış. Elektrik zaten yok. Gaz lambası küçücük dünyamıza güneş oluyormuş.

Ha bir de fareleri unutmadan söyleyeyim, farelerimiz de varmış. Ama bunlar birkaç tane değil, sürekli babamla savaş içindelermiş, onlar girermiş eve babam öldürürmüş. O kadar kapan varmış ki evde bunu da abartısız söylüyorum günde 5 tane öldürdüğü oluyormuş. Beni kemirmesinler diye lastikli donları giydirip ortalarına alıp uyuturlarmış. Son 2 senede kız kardeşim dünyaya gelmiş.
Anlat anlat bitmez 4 sene böyle zorluklarla geçmiş. Sadece son sene elektrik gelmiş annem sevinçten çılgına dönmüş. Köydeyken annem sürekli bir gün evim olursa 5.katta olsun diye babamın kafasını beynini yiyormuş. Ne yapsın kadıncağız 4 sene ahırı ev yapıp orada oturmuş.

Nihayet 4 sene sonra babamın tayin yazısı gelmiş, hatırlamıyorum şimdi İç Anadolu’da bir köy ama ismi şu anda aklıma gelmiyor. Annem sevinçten uçuyormuş. Neyse toplanmışlar gitmişler. Köye geldiklerinde okulun yanında lojman varmış. 3 tane merdiveni varmış önünde 5 kat değilmiş ama ahırdan sonra saraydır herhalde. Annemin mutluluğunu gözümün önüne getiriyorum da canım annem ne zorluklar çekmiş babamla. Evi dayamış, döşemiş bütün aşkıyla şevkiyle camlarını silmiş. Düşünsenize 4 sene sonra ilk defa cam siliyorsunuz. Tam 15 gün temizlik yapmış. Ama maalesef yaptıklarının hepsi boşa gitmiş. Daha geleli 20 gün bile olmadan babam elinde bir zarfla eve girip anneme tayinimizin Çifteler İlçesinin Orhaniye’ye köyüne çıktığını söylemiş. Annem sinir krizleri geçirmiş ama yine yapacak bir şey yok.

Tekrar toplanmışlar bu sefer yolculuk Orhaniye’ye. Okulun yanında lojmanı olan tek katlı güzel şirin bir yerdi. Lojmanın 2 merdiveni vardı. Annem yine yüksek katlı bir evde oturamıyordu maalesef. Ayrıca ben de ilkokuluma Orhaniye’de başladım. İlk öğretmenim de canım babamdı.

Biz burada 4 sene kaldık. En sonunda tayinimiz memleketimize çıkmıştı. Bu arada babam memleketten bir ev almak için kooperatife yazılmıştı. Taksit taksit ödüyordu. Gün geldi ev tamamlandı. Kim hangi evde oturacak diye kura çekilecekti. Annem dualar ediyordu 5.kat çıksın diye, kurayı çekecek kurbanda bendim. Neyse elimi torbaya attım bir kağıt aldım, yanımdaki amcaya verdim. Amca okudu D Blok 1.Kat…annemden bir tokat yedim hala unutamıyorum. Yazık kadıncağız yine kurtulamadı. Ama sonunda bir evi olmuştu. Şimdi hala o evde oturuyoruz. Ben işimden dolayı İzmir’de yaşıyorum kız kardeşimde evlendi. Bizimkiler yalnız kaldı anlayacağınız. Şimdi o günleri anlatıp anlatıp güleriz.
Saygılarımla….