Her varlık kendi şiirini söyler

Her dağın ayrı bir rüzgârı vardır, yüksekliğine göre ayrı karakterler taşır. Her ırmağın ayrı bir akışı, her suyun bir başka tadı vardır…

Ve her varlık kendi şiirini söyler…

Dünyada her yaratılmışın kendine has bir duruşu özelliği vardır hâsılı… Bu duruşlarında ayrı bir gizemi taşırlar… Duruşları gidişleriyle doğa, tam anlamıyla anlatamadığımız, ama, tam anlamıyla yaşadığımız bir ortamdır…

Dünya, her an genişleyen uzay boşluğunda helezonlar çizerek güneşin çekiminde dönerken, ona yüklenmiş programın şiirini okur, türküsünü söyler…

Her şeyin dili başkadır. İnsanın, kuşların, ağaçların, çiçeklerin, böceklerin, tepenin, dağın, ayın ve yıldızların… Bu diller şiirsel gizemler taşırlar. Bu gizemleri dış dünyaya aksettirebilenler şairdir. Herkes duyar ama söyleyemez. Ama doğa, çekinmeden ve zorlanmadan söyler!...

Her pınarın akışı, duruluğu, tadı başka başkadır. Her mevsimin çiçeği, havası, iklimi başka olduğu gibi… Bütün bunları tabiatı ve insanları bir an için düşündüğümüzde anlar, farkına varırız. Çoğu kez farkına varmadan, tanımlayamadan yaşarız. İdrak sınırlarımızın ötesinde bir sürü gelişmeler olur.

Her varlık kendi hayatını yaşarken tıpkı dünyanın yaptığı gibi helezonlar çizerek değişimlere uğrar… Ama insan, varlıklar ötesi bir mefhumun YARATAN’ın yarattığı bütün yaratılmışlardan ayrıcalıklı olarak bir beyne sahiptir ve düşünür… “İnsan düşünen bir hayvandır” düşüncesi inancım gereği bende kabul görmez. Ama doğrudur. İnsanı bütün yaratılmışlardan ayıran özellik, aklı ve düşüncesi olduğu kadar bütün uzuvlarıyla da diğer yaratılmışlardan ayrı yaratılmış olmasıdır.

Dolayısıyla insanın bir iç dünyası vardır.

Bu dünya “Gönül İklimi”dir. Her dağın ayrı bir rüzgârı, her tepenin ayrı bir yeli, her ırmağın ayrı bir akışı olduğu gibi her millet de ayrı özellikler taşır. Bizi diğer milletlerden ayıran en büyük özelliğimiz, rahmetli Prof Mehmet Kaplan’ın dediği gibi “iki dünyada” yaşamamızdır. Bizi ayrıcalıklı kılan da bu aşırı duygusallığımızdır…

Ve hele ki, şairler…

Şairlerin özelliği daha bir başkadır…

Diğer insanlardan ayrılan özellikleri, düşündüklerini güzel sözlerle ifade edebilmeleri, gönül ikliminin müstesna şiir oylumlarında at koşturabilmeleridir… Gül yürekli ve de iki kere daha güzeldir onlar…

Mevsimler nasıl doğanın konuşmasını seslenmesini, kükremesini.. süslü türküler söylemesini yerine ve zamanına göre gösteriyorsa, insanlar da mevsimine göre (yaşadıkları zamana ve duruma) ve doğanın tümüne nazire edercesine söylemeye devam ede-gelir şiirini…

Ben, bütün bunların toplamına “GÖNÜL DİLİ” diyorum.