Her yerde adamın (mı) olacak!

Geçtiğimiz günlerde Balıkesir’de bir sağlık kurumuna hasta ziyaretine gitmiştim. (Kurumu karalamak gibi bir niyetim olmadığı için isim vermiyorum.)

Evrak kayıtlarla ilgili bölümün olduğu yerde o kurumun yönetimi tarafından vatandaşlara hitaben yazılmış, altında da başhekim imzalı bir ilan gözüme ilişti.

İlanda; Öncelik sırası sağlık personelinedir. gibi bir şeyler yazıyordu.

Burası her gün yüzlerce vatandaşımızın girip çıktığı bir sağlık kurumu.

Birçok vatandaşımızın ilgisizlikten, beklemekten şikâyet ettiği bir yerde bu yazı ne anlama geliyor sizce?

Bakın, Sağlık Kurumu bu ilanda aslında şunu söylüyor:

“Her kamu görevlisi, elindeki imkânları önce kendi, sonra yakınları ve en sonra da -eğer kullanılabilecek bir imkân kaldıysa- vatandaşlar için kullanır. Tüm sağlık personeli de imkânlarını önce kendileri için kullanmalıdır”…

İşte anlayış bu!

Bu ilanın kimsenin dikkatini çektiğini de sanmıyorum.

Çünkü bu düşünce aslında hayatın her alanında karşımıza çıktığı için yadırgamıyoruz. Hatta farkında olmadan kabulleniyoruz da.

Yalnız sağlık personeli için söz konusu değil durum.

Herkes elindeki imkânları kendi yakınları için kullanmayı bir görev biliyor sanki.

Kimse de ses çıkarmıyor.

Kanıksamışız artık. O hale gelmiş durum.

Örneğin siz bir bankada ayakta sıranızı beklerken, sizden sonra gelen bir büyük fabrikanın adamları müdürün odasında çay içer ve sizden önce işlemleri yapılıverir.

Kimse tarafından da yadırganmaz.

Vergi dairesinde çalışan vergisini kolay yatırır ama hastanede geriye düşer; hastane personeli ise Vergi dairesinde geriye düşer.

Postanede çalışan faturalarını beklemeden yatırır, ama vergi yatırmaya gittiğinde geri kalır.

Daha da örnekler sıralayabiliriz.

Çoğu kamu görevlisinin, elindeki imkânları kendisi ve yakınları için kullanması, vatandaşlarında bu durumu bildiği için, ön sıralara geçme mücadelesini doğal bir iş sayması nedeniyle, ülkemizde kimin kimi tanıdığı büyük önem taşır.

Yani her yerde bir adamın olacak diye boşuna dememişler.

Vatandaş olmak yetmeyecek artık.

Demek ki bütün meselemiz, vatandaşlıktan yakınlığa terfi edebilmekte.

Bu anlayış değişmeli.

Hayatımızın içinde son derece kanıksanmış olan bu yanlış düşünce, ne yasa, ne yaptırım ne başka bir şeyle değiştirilebilir.

Önce herkes bu yanlışın farkına varmalı, sonra da “ben yakınlarıma imkân dağıtmak için bu görevde değilim” diyebilmelidir.

Hiç kimse işinin yaptırılması için bir yerlerde adamını bulmak zorunda kalmamalıdır.