Herhangi bir masaldan biri

Gün bitmek üzereydi İstanbul’da. Karşı yakadan gelen vapurdan inen insanlar öbek öbek dağılıyordu gidecekleri yönlere doğru. Öyle ya insanlar barınacak bir yere ihtiyaç duyarlardı. Bir yuvaya, bir çatı altına. Sabah çil yavruları gibi dağılıp aydınlık yok olmaya başlayınca geri dönerlerdi sabah bir sürat çıktıkları mekânlara. Koca İstanbul’da neler neler yaşanırdı gün boyunca. Neler neler dinlerdi Boğaz’ın mavi suları. Ne çok hikâye saklıydı her bir insanoğlunda. Bir telaş, bir telaş süslerdi her sabah, her akşam bu büyülü şehrin sokaklarını.

Mendil açmış dileniyordu yaşlı kadın sokağın köşesinde.

İşporta satıcıları almıştı yerlerini… Gözleri zabıtadaydı az ileriye diktikleri gözcülerinin.

Akıldan yoksun, üstü başı yırtık pırtık olan orta yaşlı kadın çıplak ayakla dolanıyordu soğuk kaldırımlarda bir parça ekmek dilenerek. Deli Şaziye derlerdi. Adı Şaziye miydi değil miydi kimse bilmiyordu. Kendisi de unutmuştu belki gerçek adını. Artist olacağım diye evden kaçıp başına pek çok hal geldikten sonra aklını yitirdiği kulaktan kulağa dolanırdı. Evi barkı, yatacak yeri yoktu. Gün olur otogarda gün olur parkta bir bankta ya da bir üst geçitin köşesine kıvrılıp sabahlardı yazın kızgın sıcağında da kışın dondurucu soğuğunda da. Görünüşe göre artık ne sıcak işliyordu Şaziye’ye ne de soğuk.

Sarışın bir kadın çantasını karıştırdı ve bir avuç bozukluğu koydu yaşlı kadının mendiline. Sonra da sarsak adımlarla kıvrıldı köşeden. Mahalleden uzaklaşınca kendisini bekleyen kırmızı arabaya biniverdi. Geriye eksoz gazının kokusunu bırakarak gözden kayboldu kırmızı araba.

Hava kararmaya başlayınca sokak lambaları yanıverdi.

Hasan akşam ayazıyla ürperdi. Derin bir of çekti yalan dünyanın kahrına önündeki işporta mallarına bakıp da… Sonra elini cebine götürdü ve gün boyunca ayazda bekleyip kazandığı tüm para buydu işte. Yüzünü döndü sokak lambalarının cılız ışığına. Bir masa hayal etti donatılmış, kuş sütü eksikti üzerinde. Kandiller yanıyordu masanın iki ucunda… Çok şık giyinmişti eşi de kendisi de. Açlık yoktu, kıtlık yoktu, yoksulluk yoktu. Yaşamak sorunsuzdu, güzeldi.

“Zabıta… Zabıta… “diye gelen haberle döndü yüzünü ay ışığına…

Kaderine lanet etti. Nereden çıkmıştı şimdi bu zabıta memuru. Mesai saati bitmişti ve hemen herkes evine gitmek için Onun bulunduğu bu caddeden geçecekti. Belki birkaç parça şey satacak ve günlük nafakasını kurtaracaktı. Ama işte yine kıskaç ağzındaydı. Bu akşam da olmamıştı. Gün boyunca da doğru dürüst bir şey satamamıştı. Ve aceleyle topladı önündeki karton kutunun içinde satmaya çalıştığı işporta mallarını. Ve tabanı yanmış biri kadar hızla koşarak köşeden kayboldu. Rastgele bir apartman kapısından içeri süzülerek karanlıkta yok oldu. Şimdilik atlatmıştı zabıta memurlarını ta ki ertesi gün başka bir zabıta memuru ensesinde bitene kadar.

Yaşlı kadında önündeki mendilde biriken birkaç bozuk lirayı cebine indirdiği gibi kendisinden beklenmeyen bir çeviklikle doğrulmuş ve az önce dilenen o değilmiş gibi yürümeye başlamış, sokağın içine karışıvermişti. Kim bilebilirdi ki dilencilik yapan bu kadının Bebek’te son derece lüks bir evde oturduğunu. Can çıkmayınca huy çıkmıyordu işte. Bir kere dilenmeye alışmıştı. Bu onun mesleği, yaşam biçimiydi.

Ortalık sakinleşince bir göz gecekondusunda soğan ekmeğini yiyordu Hasan ve karısı.

Sarışın kadın tırnağını törpülüyordu gaylesizce.

Yaşlı dilenci kadın yıkanmış, paklanmış, temizlenmişti. Parlament mavisi bornozuna iyice sarılmış Boğaz’ın ışıl ışıl manzarasında hülyalara dalıp gitmişti.

Şaziye deliliğe vurmuştu ya işi. Rahattı artık berduşt gibi dolaşsa da sokaklarda gönlünden geçtiği gibi davranmakta özgürdü gökyüzündeki gümüş renkli martılar kadar.

Zabıta memurlarıysa kim bilir nasıl bir yerde, hangi hayatın ucundan tutunmuşlardı bu koca şehirde.

(13.10.2008)