Herkes gibi biz de insanız

Hep derler ya, "İnsanları anlamak zor..." Ama hiç kendilerine bakmaz bunu söyleyenler. Gün olup, devran da dönüp, aynı şey kendi başlarına geldiğinde, başkalarını eleştirdikleri şeyleri kendileri de yapar. Eğer bunu yüzlerine vurursanız da, "Ama ben..." diye cümleler kurmaya çalışır, kendilerini haklı çıkartırlar. 

 

Size gelir, dert yanar birileri. Konuşur, anlatır, yorum yapmanızı beklerler. Zaten muhtemelen siz de yaparsınız... Duvar değilsiniz ki, sadece dinleyip susasınız... Fakat siz yorum yaptığınızda, derdinizi anlattığınız kişilerin işine gelmezse, onu anlamayan konumuna gelirsiniz... Zaten anlasanız öyle düşünmezsiniz(!) Dinlediniz ya onu, onunla aynı fikirde olmalısınız(!)

 

Peki nerden çıktı bu "Dost acı söyler"? Acı söyleyen dost eleştirilecekse, hatta haksız olduğunuzda bile, size bunu birisi göstermeyecekse, neden akıl akıldan üstün ki o zaman? Size fikrinizi soran, ama sonrasında yine de kendi bildiğini okuyan insanlara zaman ayırmaya değer mi? Zaten çoğumuz zaman fukarası değil miyiz? Değer verip, işimizden, ailemizden çaldığımız zamanı ona verdiğimiz kişi, yine de bizi dinlemeyecek, sırf onunla aynı fikirde değilsiniz diye size küsecekse, ne gerek var çene patlatmaya? İlla alnında, odun olduğunun mu yazması gerekiyor, sizin bunu anlayabilmeniz için?

 

Peki sizce dost iyi günde mi belli olur; yoksa kötü günde mi? Ya da her ikisinde yanınızda olan mıdır gerçek dostunuz? Kötü gününüzde yanınızda olup da, iyi gününüzde sizinle olmayan hakkında muhtemelen, "Üzüntümden, derdimden, sıkıntımdan nemalanmaya gelmiş, bu onu mutlu etmiş" şeklinde düşüneceksiniz. İyi gününüzde yanınızda olan hakkında ise, "Düğüne herkes gelir, önemli olan benimle ağlamak..." diyeceksiniz... Tamam, dostunuz hem iyi; hem de kötü gününüzde yanınızda olsun tabi ki... Ama sizin kadar herkes zaman fukarası...

 

Ne dersiniz? Biz insanlar olarak çok mu doyumsuzuz? Yoksa kendimizle çok mu çelişiyoruz? Ama biz...'den/dan dolayı böyle düşünüyoruz. Haklıyız aslında. Hatta haksız olduğumuzda bile haklıyız... İnsanız biz, herkes gibi iki elimiz, iki ayağımız var... Tabi ki herkes gibi olacağız. Buna da hakkımız var değil mi?