Herkese aynı ilgi...

Geçenlerde yoga stüdyosunda çocuklarla dersim vardı. Her zamanki iki kız öğrencinin yanında yeni bir öğrenci daha vardı. Bu kız beş yaşındaydı. Diğer iki öğrenci 11 yaşında... Derse başlamadan önce beş yaşındaki yeni öğrenci "ben yoga yapmayacağım" dedi. Benim cevabım hazırdı: "Peki yapma ama gel yanıma otur. Birlikte ablaları izleyelim." Buna itirazı yoktu. O sırada ben de ne yapsam da bu ufaklığı derse katsam diye düşünüyordum. Aradığım cevap iki gün önce anaokulunda verdiğim dersti. En iyisi iki gün öncesine dönelim.

Anaokuluna dersten yirmi dakika önce varmıştım. O gün için aklımda özel bir ders vardı. Daha önceki yazılarımı okuduysanız, anaokulunda yoga derslerini İngilizce verdiğimi de biliyorsunuzdur. Derste hayvan asanaları yapacaktık. "Eeeeee, bunun neresi ilginç?" diye sorduğunuzu duyar gibi oluyorum. İlginç; çünkü hayvan asanalarını "Old McDonald had a farm" şarkısı eşliğinde yapacaktık. Hayvan isimleri geçtiğinde de o asanayı yapıp hayvanın sesini çıkaracaktık. Bence çok eğlenceli bir ders olacaktı. Eğlenceli olacaktı olmasına da, bir de ben yogada hangi hayvan asanaları var bir hatırlayabilseydim. İlk aklıma gelenler "kedi" (marjaryasana), "inek" (bitilasana) ve "aşağı bakan ve yukarı bakan köpek"ti (adho mukha svanasana ve urdhva mukha svanasana). Başladık akışa. "Old McDonald had a farm. E-I-E-I-O. And on that farm he had a dog E-I-E-I-O. With a waf-waf here and a waf-waf there. Here a waf, there a waf. Everywhere a waf-waf. Old McDonald had a farm E-I-E-I-O." İşin komik tarafı, birkaç hayvan dışında hayvanların nasıl ses çıkardıklarını bilmiyordum. Neyse ki çocuklar bana çok yardımcı oldu. Aralarında çok güzel ses çıkaranlar vardı. Böylece bir etkileşim oluşmuştu aramızda. Dediğim gibi şarkıyla akış yaparken bir türlü hayvan ismi hatırlayamadığımda çocuklar bana yardımcı oluyordu ve o hayvanın asanasını yapıyorduk. Çocuklar da ben de çok eğlenmiştik.

Yoga stüdyosunda yeni gelen öğrenciyi derse nasıl katsam diye düşünürken bu eğlenceli dersi hatırlayıverdim. Karar verilmişti. Şimdi sıra uygulamadaydı. Kısaca ne yapacağımızdan bahsettim. Ancak bir sorun vardı. "Old McDonalds" şarkısının melodisini biliyorlardı ama sözlerini bilmiyorlardı. Anadilimiz ne güne duruyordu. "Ali Baba'nın bir çiftliği var." Sorun çözülmüştü. Biz de başladık derse.

"Kedi" (marjaryasana), "inek" (bitilasana), "aşağı bakan köpek" (adho mukha svanasana), "yukarı bakan köpek" (urdhva mukha svanasana), "kurbağa" (mandukasana), "tavşan" (sasangasana), "balık" (matsyasana), "ardha salamba sirsasana" (yunus), "aslan" (simhasana), "kobra" (bhujangasana), "kartal" (garudasana), "çekirge" (salabhasana), "güvercin" (eka pada raja kapotasana), "karga" (bakasana), "deve" (ustrasana), "kelebek" (baddha konasana), "kaplumbağa" (turtle) ve "kaplan" (vyaghrasana) bu asanalardan bazılarıydı.

İnternette izlediğim çocuk yogası videolarında büyükler için yaptığımız birçok asananın bir hayvan adı verilerek çocuk yogasında kullanıldığını görmüştüm. Mesela, çocuklarla çalışılırken "malasana" duruşunda (çelenk/dua tespihi) kollarla bacakların içine girildiğini ve bu poza da "örümcek" dendiğini görmüştüm. "Urdhva hastasana" (dağ duruşunda kollarla yukarı uzanma) çocuklarla çalışırken "zürafa" adını alıyordu. "Virabhadrasana II" (ikinci savaşçı) "at" duruşu olmuştu. "Malasana"da çömelip yukarı zıplamak "maymun" olarak adlandırılmıştı ve "ardha purvottanasana"da (ters masa duruşu) "yengeç" olarak karşıma çıkmıştı.  Ayrıca, "timsah", "fil", "ayı" ve "eşek" de yapabileceğimiz diğer asanalardı.

Derse katılmam diyen beş yaşındaki öğrenci daha şarkının ilk başında derse katılmaya başlamıştı. Şarkıyla birlikte hayvan asanaları yapmak ilgisini çekmişti. Hayvan asanaları bitti ama biz şarkıyı bitirmek istemedik. Bu yüzden "Ali Baba'nın çiftliğinde ağaçlar, dansçılar, savaşçılar, üçgenler, aylar, yıldızlar ve daha neler neler vardı."

Dersin sonuna yaklaşırken kızlar "salamba sirsasana II" (kolların üzerinde de durulan baş duruşu) ve "sarvangasana" (omuz duruşu/çocuk yogasında mum duruşu) yaptılar.

Sıra "savasana"ya (derin gevşeme ve dinlenme pozisyonu) gelmişti. İki aydır dersime katılan iki kız öğrenci hemen yerleşti matların (minderlerin) üzerine. Başlarının altına minder, gözlerine göz yastığı ve üzerlerine de battaniye. Keyiflerine diyecek yoktu. "Savasana"ya her yattıklarında benim de canım aynen onlar gibi yayılmak istiyor. Yeni öğrenciye de "hadi şimdi biraz uzanma ve dinlenme zamanı" dedim ve kız birden ağlamaya başladı. Ne yapacağımı şaşırdım. "Ne oldu" diye sordum. Meğer annesini özlemiş. Annesi o sırada diğer stüdyoda dersteydi. "Yanına gidebilir miyim?" diye sordu. Ben de gidebileceğini söyledim. O arada sınıfta masaj yağı aramakla meşguldüm. Bir türlü bulamadım. "Savasana"daki öğrencilere "hemen masaj yağı alıp geleceğimi ve onların hiç istiflerini bozmamalarını" söyledim. Ben de diğer stüdyoya gittim. Beş yaşındaki yeni öğrencim de oradaydı. Masaj yağını alıp yukarı çıkarken benimle gelip gelmeyeceğini sordum. Elimi tuttu ve benimle birlikte geldi. Stüdyoya girince "hadi sen de ablalar gibi uzan" dedim. Yine dudakları büzüldü ve "ben sınıfın dışında annemi bekleyeceğim" dedi. "Peki, o zaman." Yapacak bir şey kalmamıştı.

Diğer iki öğrenciye masaj yaptım. Ben onlara masaj yaparken birden söylenmeye başladılar. Meğer onlar portakal yağı seviyorlarmış. Benim getirdiğim lavanta yağıymış. İnanın, ufak çaplı bir krizdi bu.

Ders bitip de "savasana"dan uyanır uyanmaz kendilerini banyoya attılar. Lavanta yağının "korkunç" kokusundan kurtulmak için. Öğretmen için bir not: "Bir daha portakal yağıyla masaj yapılacak."

Kızlar banyodayken ben de mutfakta stüdyonun diğer müdavimlerine katıldım. Kızların anneleri, aşağı stüdyodan masaj yağı alırken beni görmüşlerdi. "Her ders kızlara masaj yapıyormuşsunuz. Kıskanıyoruz valla" dediler. Ben de, "siz de dersime katılın. Size de masaj yapayım" dedim.

İşin şakası bir yana, öğrenci öğrencidir. İster çocuk olsun ister yetişkin olsun. Hepsine aynı özeni ve ilgiyi göstermek gerekir. O nedenle, çocuk öğrencilerimi yetişkin öğrencilerimden hiç ayırmıyorum. Yetişkinlere nasıl davranıyorsam, çocuklara da aynı şekilde davranıyorum. Onların duygularını, düşüncelerini, isteklerini, korkularını, sevinçlerini, yorgunluklarını ve cesaretlerini ciddiye alıyorum. Derste kendi müziklerini dinlemek istemelerine saygı duyuyorum. Belki de öyle rahatlayıp konsantre oluyorlar.

Mademki günümüz yogası beden, ruh ve zihni rahatlatmayı ve esnetmeyi amaçlıyor, o halde biz de bu amaca uygun davranmalıyız. Bence, derslerde çok kuralcı ve katı davranmayıp gerektiğinde "su gibi" hemen "yeni yolumuzu" bulmalıyız. Öyle değil mi?