Herşey bittiğinde;

Küçükken hep güneşe çıkardım ağlamak için. Sessiz. Çok sessiz. Bir odada olsam o beni göremeyecek sanırdım.

O sebeple inatla gökyüzüne bakar, inatla sessizliğimi korurdum... Uzun zamandır yok böyle birşey. Hayat mekanikleşti. Herşey vinil, herşey krom kaplı...

Hayatımın ilk hatırlanabilir güzel anısı; Babamın beni ilk denize soktuğu zaman. Üzerimde mavi beyaz 'kayıklı' mayom, babamın omuzlarında. Ta ki deniz onun göğüs seviyesini geçip benim ayaklarıma ulaşana dek. İlk suya değişini hala hatırlarım ayaklarımın ve kaçışlarını balıkların. Alaaddin bile masallarda o kadar mutlu olamazdı..Kendi de masal olmasına rağmen!

Sonra... Herşey bittikten çok sonra.

Tanrı bizim evimizde oturacak.

Ateşin etrafına toplayıp çocuklarını masallar anlatacak.

Sana anlattıklarından birinde olmak sonra...

Hep çok sonra...