Herşeyi başarmaktır sevgi

Bir Kızılderili kitabesi derki;

"Yalan tohumdur. Bire kırk verir. Verdiği kırkın her biri bir tohumdur ki;
bire kırk verir.

Bilgi de tohumdur. Bire yüz verir. Verdiği yüzün her biri bir tohumdur ki;
sana bilgelik, torunlarına da ilham verir.

Zeka sudur. Tohumları yeşertir. Yalanı da, bilgiyi de.
Yetenek topraktır. Ne ekersen onu biçersin. Ekmezsen üzerinde ayrık otları
biter.

Emek güneştir. Tohuma da, suya da, toprağa da hayat verir.

Kader, çadırındaki kilim gibidir. İpliğini Ulu Manitu verir, sen dokursun.
Deseni sendendir, renkleri Tanrı'dan.

Şans doğal gübredir. Ne zaman nereye düşeceği belli olmaz. Kilimine düşerse
kirletir, desenini değiştirir.Oysa toprağına düşerse besler."

Şimdi bu yazıyı okuduğumda bir kere daha anlıyorum ki; nerede, nasıl, hangi
şartta, dinde, dilde, coğrafyada, kültürde yaşarsa yaşasın, insan hep aynı
insan. Değişmeyen gerçekler var. Ve bu yazının da özünde tıpkı hayata
baktığımız her yerde olduğu gibi aslında sevgi var.

İnsan, yalan konuşan bir varlıktır ne yazıkki. Fakat yalan, mutluluk değil
yalnızlık getirir. Yalanı affetmek büyüklük değildir. Yalanı sevgiyle yok
sayıp yeni yalanları önlemektir büyüklük.

Sevginin yansıması bilgiden geçer. Ne kadar bilirsen, tanırsan içindeki
sevgiyi o kadar doğru anlatırsın onu.

Bunu yapabilmek için zekanı kullanmayı bilmelisin. Sabretmeli, anlayış
göstermeli, emek vermelisin. Sana verilen tüm yetenekleri kullanarak amaca
ulaşmalısın. Ama herşey kararında olmalı. Ne fazla ne eksik.

Kaderini okuyamazsın ama ilave yapabilirsin ona yaptıklarınla ve sana verilen
izin doğrultusunda.
Tüm bunları yaparken şans başının üzerinde yada omuzlarında değilse eğer işin
zor. Malesef onu kendin bulamazsın. Sadece verilendir şans sana. İyi
kullanmaktır sana düşen pay.

Bir yazı okumuştum. Şöyle diyordu;

*Zil, çalmadığı sürece zil değildir.
* Şarkı, söylenmediği sürece şarkı değildir.
* Sevgi, gönlümüzde tutsak olsun diye yaratılmamıştır.
* Sevgi, insanlara verdiğiniz sürece, sevgidir.
Hayatın gerçeği de amacı da sevgidir. Eğer içimizdeyse ve ondan eminsek sahip
çıkmalıyız ona sonuna kadar. Yalanı, kaderi, şansı bahane etmeden onu
yaşamalıyız.

Göğüskafesimizin altında yarattığı o çırpınan kuş hissini, hissettirene anlatmalıyız. O zaman sevgi yerini bulur. İçinde saklayıp sıkacağına onu bırak çıksın dilinin ucundan dışarıya. Karşındaki anlayacaktır bunu. Yok anlamıyorsa o zaman sen sevginin büyüklüğünü sok geri kalbine yine. Kaybeden değil kazanan olarak. Kazanansın çünkü sevginle. Kaybeden sevgiyi anlamayan, tanımayan, umursamayandır.

Sevgi, verildiği kadar büyüktür. Ve insan sevdiği kadar insandır.