Hesaplaşma

Sustum galiba kendimi dinlemek istedim biraz. Sustu kendim de, devam ettim susmaya. Bekledim biraz daha bekledim. Konuşmadı ama küstüm dedi sadece. Nasıl olur dedim sen ben değil misin? Benden değil misin? Öyeleydi artık ...
Neden diye sordum. Sonra başladı anlatmaya: Çok geç kaldın dedi. Neye, niye dedim. Hayata dedi, yaşamaya. Başkalarını dinledin, başkalarının söylediklerini yaptın her zaman. Başkalarının hayatını yaşadın hep. Yani herkesi dinledin ama duymadın benim çığlıklarımı.

Yenik düştün paraya, koşuşturmalar içinde yaşadın. Yemeğini aceleyle yedin. Kurulu saatlere teslim ettin uykularını. Eğlenmeye çalışırken bile bir gözün saatteydi hep. Para göğüsledi hep finaldeki ipi, dostlukların, sevgilerin, aşkların içinden sıyrılıp. Paraya ayırdın bütün zamanını. Dost sohbetlerini bile randevularla sınırlandırdın.

Ama paraya borçlu değil miyim aceleyle de olsa yemek yiyebilmeyi, parasız aşık olabilir mi insan böyle bir dünyada. Peki dostlarım olabilir miydi hiç param olmasa da dedim.

Hayır sen kurdun bu dünyayı dedi kendim, sen ve sen gibileri. Anlaşılamaz bir hırsla hep daha fazlazını istedin. Hep daha fazlası için çalıştın. Parayla kazandığın sahte mutluluklara aldandın. Yukarı çıktığını sandın ama göremedin her basamakta neleri yitirdiğini. Hayır sen artık ben değilsin, benim sen olmadığım gibi.