Hevesim kime kaçtı?

Her şeyi yapma hevesim var ama elimi dahi kıpırdatma isteğim yok. Bu şekilde ikisi bir arada model her yerde bulunmuyor maalesef.

Dikmeye, biçmeye hevesim var mesela. Kendin dik, kendin giy durumu. Çocukken azıcık dikiş dikebilen yanımı zorlasaydım aslında çoktan bir şey olmuştum hani. Asi gençlik olduğum için hanım işi düzene karşı çıktım hep. Bu beceriye sahip annemin iki dakika yanına oturmadığım ve onun bu özelliğinden faydalanmadığım için şimdi son derece pişmanım. Bir kursa mı gitsem gibi atılımlar yapsam da maliyetleri öğrenince geri basıp alışverişi tercih ediyorum.

Spor yapmaya hevesim var bir de ama ayak yerinden kalkmıyor. Bu konuda zaten hem sabit fikirliyim hem de havalıyım. Geçmişte profesyonel voleybol oynadım diye salonda yapılan sporları spor saymıyorum. Çok kişi kızar şimdi bu dediğime ama bant üstünde tepinemiyorum. İşime karışacak sportik hocayı ne kadar yakışıklı olursa olsun saymıyorum. Ortada ciddi takım oyunu yoksa disipline olup kendi kendime yürüyüşe bile çıkmıyorum.

Kurslar konusunda ayran gönüllüyüm. Reklam yazarlığı atölyesi, modelistlik kursu, aşçılık eğitimi gibi alternatif akımlar arasında gidip geliyorum şu ara. İlgimi çeken her etkinlikle flört halindeyim ama henüz ilişkiyi başlatmayı reddediyorum.

Kendine yapılacak her türlü yatırım-hadi parasını geçtik- aynı zamanda kendinden ödün istiyor. İşten çık, eğitime git, gecenin bir körü eve gel, yat, kalk, işe gel dönme dolabı şahsıma ne kadar faydalı olacaksa da vazgeçmek, boş vermek, hadi canım sen de otur demek daha kolay geliyor.

Hevesim flörtöz hallerimden sıkılmış olmalı ki, en sonunda pılısını pırtısını toplayıp kocaya kaçtı. Böyle bir bünyede yaşamak zor olmalı gerçekten. Kararlı davranmış biçimini takdir ediyorum ama yine de giderken bir not bıraksaydı sevinirdim. Alınmadım değil açıkçası. Belki pişman olup, geri döner. Hevessiz bir hayat garipmiş. Biraz boşlukta hissi veriyor. Her türlü duyguyu iyi beslemek gerek, birine ilgiyi azalttın mı alıp başını gidebiliyor.

Aslında çocukluktan kalma her işe daldan dala konma durumum tek bir konuya konsantre olmamı engelliyor. Kronolojik sıraya göre, folklor grubu, bando takımı, voleybol antrenmanı, resim kursu, gitar dersi, şan dersi, tiyatro provaları derken bu heves az yormadı değil beni. Son bir hevestir işte ortaya bir de yazar kimlik çıktı.

Bence ilgi arsızı olmuş benim heves. Benden beklentisi bitmiyor. Davul zurna Kırklareli oynarken, borazandan davula çalarken, top peşinde koşarken, yazıp çizerken, şarkı söyleyip aktrisçilik yaparken hoş beş aramız iyiydi. Şimdi pinekliyoruz diye işine gelmedi tabi. İyi de hemen küsmeyeceksin öyle arkadaş. Küsüp giderken bir dönüp bakacaksın ben ne yaptım buna diye! Her çiçekten bal alıp hevesi kursakta bırakmak olmaz, emeğin karşılığını da bir zahmet vereceksin.