Heykel

Bir ismimiz kaldı unutulmayan
Araba farlarının sorguladığı yüreğimin taç kapısında asılı
Kutsal emanetlerden arda kalan.

Seni kaybetme duygusuyla bir harfin kıvrımındayım
düştü düşecek.
Ve sen okuman-için yazdığım satırlardan
bir kelime düştü aniden.
Azabın en koyusunu taşır rahmet yüklü adın.
Neden hep ters düşersin ışık-gölge oyununa,
Ve neden uzanır hep ellerim ellerine.

Kiliselerde mi yakılır ağıtların,
En yasak bildirilerin türbelerde mi dağıtılır?
Şimdi yüzünde tebessüm taşıyan bir heykel oldun
yeni bir baharı bekleyen
umarsız, şaşırmış, acı acı gülümseyen.
Bir heykel oldun,
beni bırakıp o harfin kıvrımında
havf yüklü.
Kavis oldum.