Heyyamola

Sıkıyor, her şey sıkıyor beni.

Kazağımın yakası boğazımı,

Sütyenim kopçası kaburgalarımı, kaburgalarım kalbimi sıkıyor...

Kafesteyim...

Kopçaları çözsem domino etkisi olacak sanki, umutluyum.

Önce kazaktan başlıyorum, birbir atıyorum üzerimdekileri.

Boğazımdan hava doluyor ciğerlerime, kalbim ferahlıyor...

“Oh be!” diyorum.

Mutluluktan hafif dumanlı oluyor kafam.

Sonra, yelkenleri fora etmek geçiyor içimden.

Bir bakıyorum; çapa saplanmış kumlara bırakmıyor.

Başımdaki bitler, paçamdaki itler gibi kurtulmak isterken daha da sıkı tutuyor.

“Heyyamola” diyemiyorum.

Oysa ben; ağdan kurtulmuş bir balık sevinciyle; denize açılmak istiyorum.

Sıkıyor beni her şey sıkıyor.

Yazım kuralları, kelimelerimi kısıtlıyor.

Yazamıyorum şöyle ağız dolusu küfürleri Can Baba gibi.

Hayatım parsellenmiş, klavyem bile bana karşı

“alt option” tuşuna basmadan yazamıyorum; “sıkılıyorum” diye.

Yazsam ayıp olacak, küfür olacak “ı”ların hepsi “i” çıkacak.

Biliyorum RTÜK’e takılacak.

Kurtulmak istedikçe bataklığa batar gibiyim.

Yutacak beni de hayat...

Kabuğunu kıramayan ceviz gibiyim.

Birini bekliyorum; ha geldi, ha gelecek, yolda gözlerim.

Bir karganın gagasından düşüversem yerlere, darmadağın olsam bile razıyım...

Yeter ki, içimde çürümesin umutlarım.

Beynim de tıpkı bir ceviz. Şekli bile benziyor anasını satayım.

Onu da kafatasım sıkıyor.

Sıkıyor beni herşey sıkıyor.

Boğuluyorum...

Aslında klavyem haklı; hayata her gelen söylemese de bir şekilde sıkılıyor.

Saime Eren