Hiç bir şey değiliz...

Usul usul ölümü beklemekteyizdir aslında, o çok değerli ve narin bedenlerimizin günün birinde sarsıcı acılara maruz kalacak olmasını bir düşünelim. Tanrının huzuruna yapayalnız  olarak çıktığımızı, ve tek bir kurtarıcımızın bile olmayışını. Dünya üzerinde diretmekte ve sürdürmekte bir gram dahi tereddüt etmediğimiz kibrimizi ele alalım. Onca zaman yaşadık hayatta, evet bu doğru,nefes aldık, bulutları seyrettik, gökyüzünde sonsuzluğu aradık,ona ulaşmak istedik, güneşin yakıcı sıcağında yol aldık, kaybedişlerin en kral halleriyle taclandırıldık, yağmurların altında var olmamış ve aslında bizlere sıkca uğramamış olan huzuru aradık durduk, beklentilerimizi hep en ön planda tuttuk,ve sonunda kendimizden daha değerli kimsenin olamayacağına kanaat getirdik, o kadar ki bencildik. Var edilen ruhumuzun aslında hiç ölmeyişi ve yok olmayışı belkide en acı durumdu bu. İnsanoğlunun bu dünyada zamanını doldurduğu vakit, öteki alemin gerçeklerine kapılarının açılması, ve karşısına nelerin çıkacağını bilememesi, sonsuza dek cehennemin eriten tarafında acı çekmesi, yada cennetin bir çok güzelliğinde refaha ermesi.Hangisi daha korkunçtu ? Bizler aslında hiç bir şey değiliz, en küçük bir karınca bile bizden daha büyük,daha erdemli  ve daha ahlaklıdır eminim. Tanrının insanoğlunu üstün kılışı, bir çoğunun ruhuna tam olarak işlememiş olsa gerek ki, bugün bir çok kötülük bu gibi insanlar yüzünden yeryüzünde varlığını sürdürmekte. Kalıcı olmak için diretmek nafile buralarda, nefes alışlarımızın bile bir bitiş vakti var ilen böylesine, ne kadar da acı bir durum,insanoğluna bu kadar acizliğin yüklenmesi. Elinden hiç bir şey gelemeyişi, büyük büyük sınavlara tabii tutuluşu ve çaresizce o korkunç sonu beklemesi...


Yaşıyorum şuan için , bu doğru! Ama henüz tanışmadığım ve günün birinde ne yazık ki karşıma bir Azrail var...

-Yazan-Edibe Toğaç...