Hiç bitmeyen ama hiç de bitemeyecek hayal!

Tokat hadisesi beni nasıl bir Subay olmalıyım? konusunda ciddi olarak düşündürmüştü. Uzun süre aklımdan çıkmadı. Ancak her türlü meslekten her türlü karakterde ve sivil hayattayken tesadüfen bile karşılaşmamızın neredeyse mümkün olamayacağı insanlarla aynı birlikte aynı eğitim alanında belki de aynı cephede savaşarak yaşamak zorunda olacak olmamız bin bir türlü karakteri de beraberimizde yaşatmamızı zorunlu kılacaktı.

12 Eylül darbesinin etkilerini Ankara'daki törenimizde apaçık görmekle birlikte Nasıl olup da 11 Eylül günü bu kadar kanlı bir tablo varken bir gün sonra çok azı hariç tüm militanların direnmeden teslim olabildiklerini anlamakta zorlanıyordum. Kaçmakta olanlar ise neden direnmemişlerdi? Bazılarına göre "devrim", günün ilk ışıkları kadar yakın, bazılarına göre de ufukta "Milliyetçi Türkiye" doğmakta idi! Ne olmuştu?

           Belki de beni ve çok arkadaşımı şok eden bu sorulardan daha ötesinde darbenin sola olduğu kadar Ülkücülere de yapılmış olmasıydı. Ordu hani milliyetçiydi? Türkeş emekli kurmay Albaydı. Nasıl oluyor da komünizme karşı mücadele edenler de cezalandırılıyordu?

İşte anlayamadığımız şeyin yani ordunun ve polisin emniyet kuvveti olduğu ve her türlü asayiş tedbirini almayı ayrımsız yapacağı gerçeğini acı olarak öğrenme saati gelmişti. Ne Pol-Bir deki polisler ne Pol-Der deki polisler ne de askerler taraf olamıyorlardı. Ekmek kavgası!! ön plana çıkmıştı.

Dün her iki gruba da el altından destek verenler bugün işkenceci kesilmişler ve artık insanlık dışı işkence Türkiye'nin her yerinden çığlıkların atıyor sokakdakiler ise bizleri avuçları patlarcasına alkışlıyorlardı. Birilerinin canını verdiği halk bu halk mıydı? Öyleyse bir gün önce nasıl oluyor da her iki tarafta binlerce kişilik yürüyüşler yapabiliyordu? Kim kimi kandırmıştı?Yahut kim Türkiye'yle oynamıştı?

  Sanırım bunu bilmek artık zor değil!