Hiç Böyle Isınmamıştım Yaşamaya

“Bir umut,
bir misillemeydin yalnızlığa”*

Ne güzel yazmış şair…  Hani bazı şiirlerin tek bir dizesinde hayatınızın özetini okursunuz ya, öyle işte!

Umudu olmayan/kalmayan bir insan yaşayabilir mi?
İçinde oluşan o kocaman karanlık boşlukta nasıl yolunu bulabilir?

İlle bir umudu olmalı insanın.
Hiç olmadığında bile…

&

Bilen bilir.
Bazen asla gelmeyecek olanı beklersin.
Seni özlemek aklına gelmeyeni.
Bir umuttur bu, farkında olmadan içinde büyüttüğün.
Özledim diye avaz avaz ağlarsın sessizce.
Suskun “Seni seviyorum”lar biriktirirsin kuytularında.
Saçma ve anlamsızdır hepsi, bilirsin, vazgeçemezsin…
Yaşadıklarına kocaman bir anlam yükler, sarılırsın geceler boyu.
Bir “Merhaba”sına bir ömür tüketirsin.

&

Beklemek, umut etmektir.
Vazgeçemediğini unutamazsın, unutamadığından vazgeçemezsin!
Bir kısır döngü de olsa böyle yaşamayı öğrenirsin.
Kimsesiz, ıpıssız, bir başına…
Susarak biriktirdiklerini, konuşkan bir sessizlikle anlatmayı denersin.
Duymak için kulak değil, yürek gerektiğini
Sadece bilen bilir…

&

Bazı şeylerin hayali, gerçeğinden daha güzel olur.
Kendi yazdığın bir masala inanmak gibi mesela.
Onu istediğin gibi yazar ve yaşarsın…
Umut hiç tükenmez satırlarında.
Kaf Dağı’nın ardındaki prens bir gün mutlaka gelecektir.
Ve Rapunzel saçlarını uzatmaya devam eder.
Herkes gibi sen de bilirsin masalların yalan olduğunu.
Ama zaten hayat da yalanlara inanma sanatı değil midir?**

&

Bir tarifi var mıdır aşkın?
Dedikleri gibi karşı konulmaz bir istekle sevmek midir?
Ya da özlemlerin ötesinde, asla varılmayan bir ülke midir?

Belki de hep onu, hep ona yazmaktır aşk.
Ve her satırda yeniden aşık olmak.

“Hiç böyle ısınmamıştım yaşamaya” der ya Cansever.
Sonrasında öyle ısınırsınız yaşamaya.

Ve de sormak istersiniz,
“Şimdi gelip nasıl yaşamam gerektiğini  öğretebilecek misin bana?”***

• *M.Mungan

• **C. Pavese

• *** H. Hesse