Hiç de fena olmayan bir hayat

Sakin, huzurlu ve dingin olduğum zamanlarda hayatıma baktığımda; “ hiç de fena olmayan bir hayat “yaşadığımı düşünüyorum, bu bana iyi geliyor. Minnetim konuşuyor, daha çok şükrediyorum ve yargılamaktan bir nebze olsun uzaklaşıyorum. Ne zevk ama! Keşke o anlar gittikçe çoğalsa. Hep orda kalsam diyemiyorum, çünkü kafayı yemekten korkuyorum. Annemin dediği gibi “ deliye gülerler, ölüye ağlarlar “ misali kimseye gülme hakkını vermeye niyetim yok. Ne kibir ama!

Ne geçmişte ne de şimdi hiç aç kalmadım, açıkta kalmadım. Yani temel ihtiyaçlarım karşılandı ve bundan sonra da bir emekli olarak karşılanacağına inanıyorum. Ben akıl sağlığımı yitirip realitemin dışına çıkmadığım sürece. Çünkü o ince çizgiyi geçmek an meselesi. Ben, altı dil bildiği halde bugün sokaklarda yaşayan birini biliyorum. Genelde yollarda hep karşılaşıyorum ve “ Özlen, sağlam tutun kızım! “ diye de kendimi uyarıyorum. Onun adına, o istemediği sürece yapabileceğim bir şey yok, biliyorum. Kendi adıma ise yapabileceğim çok şey var. Örneğin yaşamımın sorumluluğunu gittikçe daha fazla üstlenmek gibi.

Düşüncelerimden ben sorumluyum, duygularımdan ben sorumluyum, ruhsal büyümemden ben sorumluyum, bedenimden ben sorumluyum; kısacası benim dahil olduğum ne varsa hepsi benim sorumluluk çerçeveme giriyor. Tabii, bunun ne kadarını üstlenebilirsem o da benim “ çapım “ oluyor sevgi çemberinde. Güzel olanı iyi tarafımla bütünleştirip her geçen gün çapımı büyütmek istiyorum. Çocukluğumda yaptığım çamurdan tencerelerin çapının büyüdüğü gibi ben de içimdeki çocukla gün geçtikçe büyüyorum, olgunlaşıyorum.