Hiç gelmeyeceksin biliyorum..

Hayat hep aynıymış meğerse. Ben farklı sanmıştım, değişti sanmıştım, değişecek sanmıştım. Güzel günlerin geleceğine ve yaşadığım o kötü günlerin geride kalacağına inanmıştım, hayal kurmuştum bununla ilgili. Herşey düzelecekti, mutlu olacaktım. Yeni bir başlangıç yapacaktım kendime, içinde tüm sevdiklerim, sende vardın içinde...  Ama olmadı, az önce anladım ki; hiçbir şey istediğim gibi olmayacak ! güzel günler hiç gelmeyecek, ve ben hep o kötü günlerde tutsak kalacağım ve yaşadıkça yaşadıklarımı unutamayacağım... seni unutamayacağım...

Olmuyor ! yapamıyorum artık. Yoruldum inan ki, kötülüklerin iyilikleri ve iyi insanları yenmiş olduğu bu hayatta nefes almaktan yoruldum. Hep yenildim, yeniliyorum...

Yazıyorum sana hep birşeyler, hep de yazacağım. Ama sen... sen beni hiç anlamayacaksın, satırlarım sana ulaşacak, sen okumayacaksın belki, çoğu şeyi  bilmemezlikten geleceksin. Ve yazdıklarımı okumak istemeyeceksin. Ben konuşurken kulaklarını tıkayacaksın, söylediklerimi duymamak için. Senin yanına geldiğimde sana sarılmak için, izin vermeyeceksin buna ! İzin vermeyecekler !

Her zaman aynı şeyleri, aynı acıları yaşayacağım. Sen de hep aynı olacaksın, bugüne kadar değişmediğin gibi bundan sonra da değişmeyeceksin biliyorum. İkimiz de aynı kalacağız, sen hep beni anlamaya çalışacaksın, bende sana kendimi anlatma çabasında olacağım..

İnsanın içinde birtek sadakat yokmuş, onu da içimize sokmamız, hayat şartlarına ve karaktere bağlıymış.. bunu öğrendim, öğrettin.

Kendimin bile cevap veremediği ve veremeyeceği sorular soruyorum sana..  Susuyorum ! Artık yazılar küstü, cümleler, satırlar, kelimeler küstü, kırıldılar...  Bundan sonra şarkılar başlayacak konuşmaya...