Hiç kimse olmak...

Gece derin bir sessizlik. Keder ile kader arasında çizilmiş buruk bir karanlık. Avucumda biriktirdiğim bir sürü yaşanmışlık, kaybettim, hepsini dünde bırakamazdım ya, bazısı ateş olup yakıyor derin derin. Kaç nefes alıp, kaç kere daha ölmeli bilmiyorum. Lakin kıyısında yaşadığım uçurumun eteğinde bekleyen puslu bir huzur, çağırıyor beni. Neresinden tutunmalıyım bilmiyorum. Kanatlarıma güvenip bırakmalı mıyım kendimi o uçurumdan, yoksa sabırdan giydiğim bu zırh ile beklemeli miyim?

 

Acının dili yok, rengi yok, tarifi yok. Acı boşluktur sadece. Hiçliktir acı. Olmamaktır... Köklerimin bile toprağı varlığımdan aciz. Dipsiz bir yaşanmışlık... Her yanım kor... Ve tuhaf olan içimde hala tutmaya çalıştığım o çocuksu umut, direniyor.

 

Ne yana dönmeli bilmiyorum, nasıl nefes almalı bilmiyorum. Sadece olmamayı dilerdim,

zira hiç kimse değilim!