Hiç olmadı doktor hanım!

Bugün yaşanan olayı sizlere de aktarmak istiyorum lakin nereden ve nasıl başlayacağımı bilemiyorum; zira oğlumun başından geçmiş bir olay ve klasik anneler gibi çocuğumu ille de kayıracağım gibi bir dürtüm yok, hatta herkesten önce çocuğumun hatalarını ben görmeliyim ve düzeltmesi için uyarmalı, yardımcı olmalıyım diye düşünürüm.

Oğlum on dokuz yaşında ve yaklaşık dört yıldır takıntı hastalığı tedavisi görüyor. Şu an çok yol kat etmiş durumda ancak belli bir süre daha düzenli kullanması gereken ilaçları var.

Hastalığının teşhisini koyan ve tedavisini sağlayan doktorumuz emekli olup da tam gün özel poliklinikte çalışmaya başladıktan sonra yeni bir psikiyatr edinmemiz gerekti.

Psikolojik rahatsızlıklarda özellikle hekim çok büyük önem taşıyor, hastalık akut haldeyken gözünüz ne para ne pul görüyor, nitekim biz de ilk doktorumuzun öğleden sonra çalıştığı polikliniğe gitmiştik çoğu kere, ancak durum kontrol altına alındıkça zaman zaman da çalıştığı devlet hastanesinde ziyaret etmiştik.

Bu tarz rahatsızlıklarda randevusuz çalışan devlet hastanelerinde sıra beklemek, hekimi tanımamak büyük sıkıntıdır, hasta için olduğu kadar hasta yakını için de…

Bu nedenle evimize yakın bir özel hastanenin psikiyatrına devam etmeye başladı oğlum.

Geçenlerde yazdırdığı reçetede bir hata olunca eczane düzeltilmesini istedi doğal olarak ve oğlum da düzelttirmek için bugün doktora gitti.

Doktor hanımın kapısını çalmış ve içeri girmiş, doktorun da bir hastası varmış odada meğer, ne var deyince oğlum durumu anlatmış ki, bir anda ne olduğunu anlamadım anne diyor, doktor hanım avaz avaz bağırmaya başlamış!

Oğluma da söyledim, eğer doktorun ilaç yazdırmaya gelen yaşlı bir beye bağırışına, elindeki kalemi yere fırlatışına ve kapıyı güm diye çarpmasına tanık olmasaydım bir randevumuz esnasında beklerken, kesinlikle ya konuyu abarttığını ya da farkında olmadan kadını çileden çıkaracak bir şey yaptığını düşünürdüm!

Ayağa fırlamış, bağırıp çağırmış ve kapıyı çarpmış yine!...

Doktora da söylemiş oğlum, bekle deseniz yeterdi diye… Gerçi sonradan biraz daha fazlasını söylemiş, bir daha size gelmem, önce siz kendinizi tedavi edin demiş. Şey, bir de “Probleminiz kiminle bilmiyorum, eşinizle mi, başkasıyla mı ama acısını bizden çıkarmanızın anlamı yok”…

Aşağıya inmiş, dört gün sonraki randevusunu iptal ettirmiş ve şikayet edebilir miyim diye danışmaya sormuş, aldığı yanıt tabii ki hayır olmuş!

Oğlum diyor ki: Anne, yine de sinirimi iyi kontrol ettim, bir an üstüne dahi yürümeyi düşünmedim değil!

Ehh, yiğidi öldür hakkını yeme demişler, doktor hanımın başladığı bir ilacın neticesi…

Anne, diyor, oğlum, ya ben kendimi kontrol edemeseydim ne olacaktı?

Haklı çocuk, ya edemeseydi?

Nitekim psikolojik tedavi gören bir delikanlı, doktor da psikiyatr; hakikaten doktor hanım oldu mu bu şimdi?

Oğlum içine sindiremedi hala bu durumu, hastaneyi arayıp durdu bir şikayet mercii bulsun diye ancak işgünü bitti diye sanırım açan olmadı.

Oğlum, bir kez bende çok sinirlenmiştim, doktorun izindeydi, sürekli alman gereken ilacı yazdıramamıştık, hastanenin nöroloji uzmanı yazabilirdi bir tek, o da hastası olmadığın için yazmadı, o dönemler sana söz bile etmemiştim hastaneye ve doktoruna olan güvenini kaybetmeyesin diye!

Nöroloji hekimi haklıydı, hastası olmayana ilaç yazmazdı ancak “herhangi bir hastaneden yazdırın” diyen hastane personeline durumu anlatmaya çok çalışmıştım: Bu çocuğun tedavisi burada yapılıyor, doktor hanımın kayıtlarında mevcuttur, elimde eski reçeteler var, herhangi bir hastaneye gidip derdimi anlatmaya çalışmak yerine bu problemin burada çözülmesi gerekmez mi? Bu ilaca ara verilemez, reçetesiz de bu ilaç alınamaz!

Bende başhekimle görüşmek istemiştim lakin dışarıda mı demişlerdi, neydi, görüşememiş, durumu da izah edememiştim kimseye, maalesef!...

Yaşadığı durumu içine sindiremeyen bir delikanlı var doktor hanım, oldu mu şimdi yaptığınız?

Şikayet kabul etmeyen hastaneye ne demeli, onu da hiç bilemedim, şey, şu olur mu acaba: Ana oğul sizi kınıyoruz Çesav Tıp Merkezi ve ilgili hekimi!

Gülgün Karaoğlu

Haziran,11/2010