Hiç yaşanmamış bir gün!

Evde içinin iyice daraldığını hissetti Pınar. Yürümek iyi gelir düşüncesiyle dışarıya çıktı .Uzun uzun yürüdü. Attığı adımları boş gibiydi karşıdan bakana. Ondaki yalnızlığı kim nerden bilecektiki?

Deniz kıyısına geldiğinde, ahşap bir bankta oturdu. Oysa hep Mert' le gelirlerdi buraya. Denizi seyrederek, gelecekleri hakkında hayaller kurarlardı.Henüz doğmamış çocuklarından bahsederlerdi.Pınar"inşallah ilk çocuğumuz kız olur"der, Mert ise gülerek"erkek adamın erkek çocuğu olur"diye söyler ama Pınar'ın gözlerindeki hüznü görüncede"tamam tamam inşallah kızımız olur"diye dua ederdi.Çünkü o hiç Pınar'a kıyamazdı ki!

Biran düğün günleri geçti gözünün önünden.Ne kadar da mutluydular.Asla ayrılmayacaklarına dair söz vermişlerdi birbirlerine.Pınar yanağından süzülen yaşları eliyle silip ayağa kalktı.Çünkü hiç ağlamayacağına dair söz vermişti kendine.Bugün Mert'in yanına gitmeyi de sırf bu yüzden istememişti.Çünkü giderse, bu özel günde göz yaşlarına hakim olamayacağından korkuyordu.

Pınar evine dönüp mutfaktaki işlerini bitirdiğinde, hava kararmıştı bile."En sevdiğin yemeklerden yaptım aşkım"diye mırıldandı masayı hazırlarken."Tahanlı pastayı da ne kadar çok sevdiğini unutmadım"dedi titrek ses tonuyla.En son masaya koyduğu mumları yaktıktan sonra karşısında duran boş sandalyeye ve masanın üzerinde ki eşinin fotoğrafına bakarak yerine oturdu.

Buruk bir tebessüm kapladı yüzünü.Biliyordu artık yarinin yanında olmadığını ve hiç bir zaman da olamayacağını.Ama bugün onlar için bir ilkti.İlk evlenme yıl dönümleriydi.Hiç yaşamadıkları ve asla beraber yaşayamayacakları bir gün.Daha paylaşacakları onca gün varken, kader çok erken ayırmıştı onları.

Pınar, masanın üzerinde duran, eşinin fotoğrafını eline aldı.Onu çok özlemişti.Elindeki fotoğrafa gülümseyerek"sen rahat uyu aşkım, sakın gözün arkada kalmasın.Tıpkı senin gibi;Vatanı, Bayrağı uğruna canını feda etmeye hazır olan Mehmetçikler olduğu sürece, bizim için endişelenme.Sen rahat uyu şehidim, rahat uyu."Pınar eşinin yanında olmadığına üzgündü ama eşinin şehitlik gibi yüksek mertebeye ulaşmasından da oldukça gurur duyuyordu.