Hiç yoktan... Yaşamak !

Ne çok severiz veya sevmesek de benimsemişizdir " hiç yoktan iyidir" demeyi. Zaman su gibi geçerken ömrün sonu yaklaşmaya başladığında, aslında hiç yaşamamış olduğumuzu farketmek... Koskoca bir ömrün heba olduğunu , nasıl bozuk para gibi harcandığını anlayıvermek...

Harcandığını derken aslında harcadığımızı demek istiyorum.

Aza kanaat etmek tabi ki güzel bir haslet ama ucunda bir hayat varsa, nasıl bize verileni veya empoze edileni koşulsuz  kabul ediyoruz? Bunu anlamak ve sadece keşkelerle geçiştirmek mümkün mü?

Hayat herkes için bir kere yaşanıyor ve bize Yüce Allah'ın bir armağanı. İlk önce kendimizi tanımak ve sevmek gerekiyor ki başkalarını da sevebilelim. Mutsuz olan birinin başkalarını mutlu edebilme şansı yoktur. Bizler hiç yoktan yaşarken bilinçsizce başkalarının da aynı mutsuzluğu yaşamalarını sağlıyoruz. Yani kendimizce fedakarlık yapıyoruz demek kendimizi kandırmaktan başka bir işe yaramıyor. 

İşte bu nedenle yaşayabileceklerimizin en iyisinden vaz geçmeyelim ki bizim de mutlu edebileceğimiz birileri olsun...