Hiç...

Hiç .. Duymadı... Sandı sesi...
Sanmak farklı... Ama beklemek zorlu... Nasıl da endişeleniyor.
"Bir şey oldu mutlaka!... Olumsuz düşünmek mi gerekli hem de tam bu sırada..."
Hızla dönen bir çark gibi!...
Nasıl anlatmalı acaba?... 

Nelerden söz etmeli rahatlaması adına... Belki tam şu sırada hayatının sonunda.. Birikimin adına yalvarmak mı gerek.. garip değil mi?... Henüz sıcaklığı bile yok oysa!...
Bir kutsal kitap olsa... Sayfalarının ortasında yazsa.... Çıkarıp verecekti ona oku ve rahatla... Önemsemen bu denli yoğun oysa!..
Adları hiç fark etmedi!...
Sıkıntıda... zorda... yada hasta!.. İnsan canı taşımakta. Kollarını yukarıları da açmadılar. Kederleri keder, sevgileri sevgi gibi görmek dışında... Can sesine kulak vermek dedi... Ne! Gölgesi gibimi?... Önemli miydi izafi güzelliği?... İki elinin arasında kafası, dolaşıp yardım edilemez ki... Sunduğu çözüm adına... paylaşma adına.
Madalya kazanmak uğruna!...
Değildi... Özeleştiri yaparken de bilincine takılacak bir madalya istemedi... Tıpkı sevgi gösterisi gibi değildi... Gösteriyi yapmaktan hep çekinilmeli öyle değil mi?...
Henüz bildiğimiz, sıkıntı karşısında; kendinden vermekti... İçtenliği o sıkıntıdayken yemek bile yiyememek gibi.. Oysa o yiyebilirdi... Uykusuz geçmeli bir sorun karşısında gece... O uyuyabilirdi... Sevgi adına.. paylaşma adına bu küçücük bedeli ödememeli miydi?...
Bir çift göz yakınlığında olmadı belki... yan yana... tarlada, makine parkurunda... bir park sırasında... deniz kıyısında... tanımadığı, selamlaşmadığı bir çift göz için bile aynı endişe miydi?...
Bir mahalle kavgasında haksız yere üzerine çullanılmış biri gibi hissetmek... Bilinçli bir "açlık" yaşamak için aç olmak mı gerek?... İşte tam o anda!... Onların yanında... Onlar gibi düşünmekte bedel ödetmeli insana...
Şehrimde değil... Ülkemde de belki... Ama bu değil salt endişelenmek.. Duyarlı... Öneren de değil tam anlamı...
Bir can taşıyan herkes için yüreği değil elbet, ortaya koyacakları... Fark ettirmek gerek, sunmak gerek... Öfkeden deliye döndürmekte değil.. Çözüm üretmek gerek...
Paylaşmak, önemsemek insanı farklı kılmasından öte geliştiriyor insanı... Bilmek gibi tıpkı... Korkuyu, sevgiyi... katkıyı.... hiç usanmadan, hiç yılmadan..

Hiç...

bitti.