Hiçbir şey bilmediğimi biliyorum!

Anlatsam da anlamayacaksın, biliyorum. Elimi yaktım, canım çok acıdı desem… Babamı kaybettik, çok üzgünüm desem…
Anlamayacaksın, biliyorum! Beni anlayamayacaksın…

Sevinçlerimi de…

Elin en çok ne kadar acıdıysa, benim acımı o kadar anlayabileceksin, en fazla!
Kayıplarına ne kadar üzüldüysen, ancak o kadar…
Senin “çok”unla benim “çok”um asla aynı olmayacak. Olamayacak, ne mümkün!
Anlar gibi yapacaksın… Bir adım öndeyim sanırım, anlayamayacağımı biliyorum!

Yemin de etsem, bilemeyeceksin hiç, doğru mudur sözüm. Gerçek midir dudağımdaki gülümseme… Sahteysen sen, gözbebeğimdeki ışıltı da ikna edemeyecek seni. Hiç bilemeyeceksin, sahteyi de gerçek sanacaksın, gerçeksen sen!
Hiç bilemeyeceğiz birbirimizi… Bildim sanacaksın… Bilmiş gibi duracaksın. Bir adım öndeyim sanırım, bilemeyeceğimi biliyorum!

Bir adım daha öndeyim, sanırım, yargılamamayı biliyorum! Senin “çok”unu ancak kendi deneyimlediğim kadar anlayabiliyorsam, gerçeği asla bilemeyeceksem, yargılama hakkım olabilir mi? Yargılayabilir mi bir insan, konuşabilir mi hiç, bilmediği bir konuda?

Kol kola gidiyor diye bir kadın ve erkek, sevgili diyebilir miyim? Ayağım burkulduğunda ya da keyif olsun diye o anda, bir dostumun koluna girmez miyim?

Biliyorum ki, herkes kendi kadar anlayabiliyor bir diğerini… Bir kişinin aynasıdır, bir diğeri için düşündükleri…

Bozuldun mu bana, senden öndeyim dedim diye, nolur bozulma, birazcık dön, bak içine…
Hah budur işte tam düşündüklerim diyorsan, gel hadi, birlikte yürüyelim, kimbilir daha ne çok adımlar var atılacak!...