Hiçliğe uzandı kolların

Kimse bilmiyor senin kim olduğunu. Yani gerçekteki seni tanımıyorlar. Tanısalardı, tanımalarına izin verseydin, belki daha iyi olurdu. Belki de tam tersi, daha çok acıtırlardı seni. Bir karşıt duruş muydun sen, sıradanlığa hasret?

Belki de sadece varoluşunu gerçekleştirmeye çalışırken kaybolan biriydin, pek çokları gibi. Kesin olan bir şey var ki o da çelişkilerle dolu ruhunun kararsızlık ve hiçlikle kıvranıp durduğuydu.

Hata yapmaktan o kadar korkar olmuştun ki hiçbir şey yapmaz hala gelmiştin. ‘Ya hep ya hiç!’ti senin sloganın. Her şeyi istemiş, hiçbir şeyi yapamamıştın kanınca. Bir şey yapılacaksa ustaca yapılmalıydı. Hiçbir şeyde yeterince usta görmedin kendini. Başaramazsan ya diye yapmadın. Yapmadıkça sevgin öldü kendine. Koca bir boşlukta hiçliğe uzandı kolların... O da adı üstünde ‘hiçlik’... Tutamadı seni, tutamazdı.

Ellerin ayakların zincirlenmişti ve sıcak bir maskeyle dolaşmalıydın yüzünde. Dedikoduları dinlemeli, kıskançlıklara gülebilmeliydin. Haksız konuşmalara dingin susuşlarla yanıt vermeliydin. Kişiliğini kişiliksizle, zekanı aptallıkla gizlemeliydin... Ve ‘birikim’ yapmalı, yapanı engellememeliydin. Arkadaşlarına eğlence ve çılgınlık sunmalı, büyüklerine alabildiğine renksiz olmalıydın...

Toplum da tekdüzelik bekler, farklılıkları sindirirdi. Genellemeler yapmak her zaman gerekliydi. Bu iyidir, bu kötü, o kadar basit. ‘Dini bütün’ ‘görünmeliydin’, oruç tutmalıydın mesela diyet yapmak için! Dürüst değil, hoşa giden lakırdılar etmeliydin. Yoksa fazla dürüstlükten kınanabilirdin. Bir kere hiç kibarlık yapmamalıydın, zira komik kaçabilirdi. Hoşgörüsüz olmalıydın, mümkünse acımasız. Sen çektiysen, onlar da çekmeliydi, öyle değil mi ya? İki yüzlülük de varsa, böylece bir bakardın ‘toplum’ seni bağrına basmış.

Ama yapamazdın değil mi, sen? Yapamadın da zaten. Hastalık vardı sende. Derin bir memnuniyetsizlik hastalığı... İnsanlardan, normlardan, ideolojilerden, sığ duygu ve düşüncelerden, hep ben bilirimlerden...

Zordu yaşam ve hiç vazgeçmiyordu karakterin. Sen de yaşamdan vazgeçtin. Altı üstü üç paralık bir hayattı bu. Fazla önemsedin. Hem bir şey unuttun bu kirli dünyada... Ben... Geleceğim demiştim ya...