Hiçliğime dokunmak

Bir süredir kendimi sorgular kendimi tanımaya çalışır haldeyim. Bir nevi iç hesaplaşmalar yaşıyorum, ben bunu neden yapıyorum, amacım nedir? Daha evvel hiç düşünemişim kendimle baş başa kalamadığımdandır belki. Yeniden yine kendime dönme hevesindeyim. Taam çok da matah değilim bakıyorum bi numaram yok yani. Sıradan bi hayatım var işte. Adada yaşıyorum güzel, eğleniyorum nefes alabiliyorum. Kalabalıktan oldum olası tırstım. İnsan fobim var naaan. Kimse bana değmesin bende kimseye bulaşmıyayım. Eeee güzelde değmeden yaşıyamıyorsun. Bi cesaret insan içine karışayımderken eski korkularım depreşiyor kaçıveriyorum adaya evime. Güvendeyim, habersiz misafirim gelmez. Bende gitmem.

 

Öyle bir kaç arkadaşa internetten selam yollarım o kadar. Üşeniyorum karşılaşmaya yaşamaya bile üşengeçim. Ev arkadaşım az evvel bana kötü eleştirilere katlanamadığını söyledi. Ona göre insanlar onu kötülemesin diye temzlik felan yapıyormuş. (En işime yarayan kısmı buu). Düşünüyorum taam ev temizken düzenliyken rahat hissediyorum kendimi ama asıl biri gelecekse daha derli toplu olmaya çalışıyorum işte.

 

Düzenbazlık mıydı bu yoksa ? Karşındakine saygı duymakla kendine saygı duymak arasında bir fark mı vardı?

 

Kendim için yaptıklarım aklıma geliyor. Ruj sürmek gibi :) Kendim için, dudaklarım kuruyup çatlıyor kremler falandan ziyade ruj sürüyorum iyi geliyor. Ya da evde şık pijamalar giymek gibi. Akşam gelecek sevgili için giyinmek yemek hazırlamak gibi :)) Kendime özen gösteriyorum tıpkı başkalarına değer verdiklerime özen gösterdiğim gibi.